Η Έλενα Πέγκα, συγγραφέας και σκηνοθέτιδα με σημαντική πορεία στον χώρο του πρωτοποριακού θεάτρου, μας συστήνει μία νεότατη συγγραφέα την Anna Maria Nygren κι ένα έργο παραβατικό το οποίο θίγει το ζήτημα σε τι κόσμο ζούμε και σε τι κόσμο μεγαλώνουν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι. Εμείς μιλήσαμε μαζί της για το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό έργο και όχι μόνο…
Λίγα λόγια για το έργο…
Δύο κορίτσια και δύο αγόρια καταφεύγουν πίσω από ένα δημόσιο κτίριο και πειραματίζονται με τα όρια, τον κίνδυνο, τον έρωτα, την βία, την παραβατικότητα. Απόλυτα και ακραία συναισθήματα σε νεαρά σώματα και ψυχές επιδιώκουν σχέσεις αγάπης και φιλίας, σχέσεις συνύπαρξης, που εύκολα καταλήγουν επικίνδυνες και βίαιες, εύθραυστες και ασταθείς. Το έργο μιλά για το τι σημαίνει εγκατάλειψη, μη αποδοχή, άρνηση. Τα παιδιά που δεν είναι παιδιά, που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν, που είναι αποκομμένα από τον κόσμο των ενηλίκων, μιμούνται πράξεις και λόγια ενός κόσμου σκοτεινού και κατεστραμμένου. Στον κόσμο τους όλα είναι αμφίσημα. Η αγάπη έχει την δύναμη να σώσει, αλλά και να καταστρέψει την ίδια στιγμή. Αυτά που τους προκαλούν πόνο είναι και αυτά που επιθυμούν γιατί είναι γεμάτα φόβο, αγριεμένα από την απουσία χαράς.
Τι σας γοήτευσε ιδιαίτερα σ΄αυτό ώστε να το ανεβάσετε;
Με ενδιαφέρει τι γράφουν οι συγγραφείς σήμερα σε κάθε χώρα, τι θέματα θίγουν και πως. Το έργο της νεότατης Anna Maria Nygren (γεννημένη το 1990) ήρθε στα χέρια μου από τον Βασίλη Παπαγεωργίου που είναι συγγραφέας και μεταφραστής και διδάσκει δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο Linnaeus της Σουηδίας. Ο Παπαγεωργίου είναι μεταφραστής και δικών μου έργων από τα ελληνικά στα σουηδικά, γνωρίζει την γραφή μου, την θεματική της, την αισθητική μου. Μου έστειλε το έργο ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ λέγοντας μου «νομίζω πως θα σου αρέσει, όταν το διάβασα αμέσως σε σκέφτηκα». Και είχε δίκιο. Μου άρεσε καταρχάς η φρεσκάδα του, αλλά και οι προβληματισμοί που βγάζει στην επιφάνεια με πολύ απλό και αφαιρετικό λόγο. Πόσο ο κόσμος των παιδιών αντανακλά τον κόσμο των ενηλίκων; Πόσο ο κόσμος των ενηλίκων αντανακλά τον κόσμο των παιδιών; Είναι η αθωότητα αρετή; Τι είναι πλέον αθωότητα; Υπάρχει;
Στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, κομμάτια ζωής που άλλοτε μπορεί να έμοιαζαν πως συμβαίνουν κατ’ εξαίρεση σε μακρινές μητροπόλεις, τώρα συμβαίνουν μπροστά μας. Φτώχια, εγκατάλειψη, αγριότητα, βία, εγκληματικές πράξεις, παράνοια, παραβατικότητα γίνονται ολοένα και πιο ορατές στην Αθήνα αλλά και στην ελληνική επαρχία. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα τα βλέπουν όλα αυτά, τα μαθαίνουν, τα συνηθίζουν και κάποια τα βιώνουν.
H αίσθηση που έχω από το έργο είναι άγρια και έντονη και αστεία αλλά και σοβαρή. Ένα άγριο παιχνίδι. Και όπως κάθε παιχνίδι ανηλίκων έχει να κάνει με τα όρια, έτσι και αυτό. Το έργο έχει να κάνει με πολύ νέους ανθρώπους που έχουν απόλυτα συναισθήματα. Τα δηλώνουν και τα κάνουν πράξη.
Οι πρωταγωνιστές του έργου πειραματίζονται με τα όρια, τον κίνδυνο, τον έρωτα και την παραβατικότητα. Σε τι κόσμο τελικά ζούμε και σε τι κόσμο μεγαλώνουν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι.
Ζούμε σ' έναν κόσμο καταναλωτικό χωρίς πνευματικότητα ή ποιητικότητα. Έναν κόσμο πεζό, υλιστικό, γεμάτο προβλήματα και με αξίες όπως η ισχύς και το χρήμα. Σήμερα οι νέοι είναι πιο μόνοι από άλλοτε, πιο εγωιστές και όχι ονειροπόλοι. Θέλουν πράγματα που δεν συμβαίνουν. Βομβαρδίζονται από πληροφορίες και επιλογές που δεν είναι αληθινές επιλογές γιατί είναι όλες στο ίδιο πλαίσιο. Δεν φτιάχνουν έναν προσωπικό κόσμο και νιώθουν εγκλωβισμένοι.
Εσείς προσωπικά που βρίσκετε τον εαυτό σας μέσα σ΄αυτό το σύγχρονο χάος και τι σας προβληματίζει ιδιαίτερα;
Βρίσκομαι και εγώ αντιμέτωπη με τις δυσκολίες όπως όλοι. Και με τις ασκήμιες, και με τα αδιέξοδα. Με προβληματίζει η αναζήτηση της ευτυχίας, της δημιουργικότητας, της συλλογικότητας, του άλλου, της γνώσης, της σοφίας, του κάλους. Ολες αυτές οι αναζητήσεις λιγοστεύουν, εκλείπουν. Ζούμε άτεχνα, άστοχα, άχαρα, βαθιά συντηρητικά γιατί ζούμε σύμφωνα με τον μέσο όρο και τον κοινό παρανομαστή που είναι πολύ χαμηλά.
Σαν άνθρωπος της Τέχνης πώς βιώνετε την κρίση των τελευταίων ετών;
Ισοπεδωτική. Αποκαρδιωτική. Πιστεύω πως διανύουμε μια πολύ σκοτεινή εποχή που μας τρομάζει και συνειδητά και ασυνείδητα.
Μελλοντικά σχέδια
Θέλω να συνεχίσω να ασκώ την τέχνη της γραφής και του θεάτρου που αγαπώ. Να γνωρίσω και άλλα πρόσωπα και πράγματα που να αγαπήσω. Ονειρεύομαι μια καθημερινότητα με περισσότερη έκσταση και φως.
Γεωργία Οικονόμου
