Η μύτη του Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του κι εκείνος ξεκινά έναν απεγνωσμένο αγώνα για να τη βρει. Μια βουτιά σε έναν κόσμο παράλογο, όπου όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται. Πώς είναι, άραγε, να ξυπνά κανείς έχοντας χάσει κάτι που θεωρεί δεδομένο; Να διαταράσσεται η ασφάλειά του; Να αμφισβητείται το κοινώς αποδεκτό; Και ποιος ορίζει τελικά τι είναι πραγματικότητα;
Εμείς μιλήσαμε με τον Ηλία Μουλά στην προσπάθειά μας να δώσουμε απάντηση σ΄΄ολα τα παραπάνω ερωτήματα...
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση
Μα τα λόγια είναι πάντα λίγα, όταν προσπαθούν να μεταφέρουν μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια παράσταση. Θα προσπαθήσω όμως... Δεν έχω να χάσω τίποτα. Λοιπόν, παίρνω μια βαθιά ανάσα από το στόμα... Γιατί μύτη δεν υπάρχει και ξεκινώ! Τραγελαφική. Ένα τράγος κι ένα ελάφι...Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στην παράσταση. Παράδοξη, όπως μια δημόσια υπηρεσία. Σκοτεινή μα και φωτεινή. Πώς γίνεται και τα δυο μαζί; Ούτε εγώ ξέρω. Μάλλον σαν την ολική έκλειψη του ήλιου. Λίγο σκοτάδι και λίγο φως.
Τι σε γοητεύει ιδιαίτερα στο έργο αυτό;
Όταν πρωτοδιάβασα αυτό το έργο δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι είχε κάνει ο Νικολάι Γκόγκολ. Χρειάστηκε να το διαβάσω ξανά και ξανά. Να κοιτάξω κάτω από τις λέξεις για να ανακαλύψω την αλήθεια του. Να ξεπεράσω το πρώτο επίπεδο, για να φτάσω στην ουσία του στην οποία κρύβεται μια ανηλεής κριτική του καθεστώτος και της κρατικής γραφειοκρατίας. Γι' αυτό και η "Μύτη" υπήρξε το πιο λογοκριμένο έργο του Γκόγκολ από την τσαρική λογοκρισία. Αν κάτι με γοητεύει σε αυτό το έργο είναι η μαεστρία του συγγραφέα στο να κρύβει πράγματα κάτω από ένα φαινομενικά αθώο και αστείο διήγημα.
Πώς αντιμετωπίζεται το έργο αυτό από τους Patari Project;
Το έργο αντιμετωπίζεται από μας, όπως και η καθημερινότητά μας. Ψάχνουμε να βρούμε μια λογική μέσα στο παράλογο. Να βρούμε και να καταλάβουμε το λεπτομερή και συγκεκριμένο μηχανισμό που κρατάει ζωντανό το χάος.
Τι ανατρεπτικό θα δούμε;
Έξι ηθοποιούς να διηγούνται μια ιστορία, να τραγουδούν, να δημιουργούν ρυθμούς, να χοροπηδούν, να σκαρφαλώνουν, να τρέχουν και όλα αυτά πάνω στις καρέκλες των θεατών!
Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες στον ρόλο σου;
Οι προκλήσεις που είχα να αντιμετωπίσω ήταν πολλές. Αλλά σίγουρα αυτό που με τρόμαξε πιο πολύ ήταν η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Σοφία Πάσχου να ενσαρκώσω το ρόλο του Κοβαλιώφ, να γράψω δικά μου κείμενα και να τα παρουσιάσω όπως εγώ θα ήθελα. Το να εμπιστευθώ το ένστικτό μου και όχι της οδηγίες κάποιου, όπως είχα συνηθίσει. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου πρόκληση.
Πού αγγίζει το σήμερα η παράσταση;
Θεωρώ το έργο του Γκόγκολ ένα κλασσικό έργο. Πιστεύω ότι σε όποια εποχή και να παιζόταν θα ακουμπούσε το σήμερα. Το κοινό θα συνδεόταν πολύ εύκολα.
Μελλοντικά σχέδια;
Υπάρχουν κάποια πράγματα που συζητάω για το καλοκαίρι και του χρόνου το Σεπτέμβριο, άλλα τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι έχω μια βαθιά ανάγκη να κάνω κάτι πιο προσωπικό.
Γεωργία Οικονόμου
