Και μας καλούν σε μια βραδιά-γιορτή να απολαύσουμε κομμάτια, όπως το εκπληκτικό ντουέτο με τον Κώστα Μακεδόνα «Ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί», που ήδη παίζεται στα ραδιόφωνα και έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές. Παράλληλα, θα ακουστούν τραγούδια από τον πρώτο δίσκο του Γρηγόρη «Σε Τόπους που δεν Ξέρω» και διασκευές από ελληνικά κομμάτια, (Θ. Μικρούτσικου, Στ. Κραουνάκη, Ν. Ζούδιαρη, Μ. Πασχαλίδη κ.α.) που όλοι έχουμε αγαπήσει.
Μαζί τους στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, οι δεξιοτέχνες μουσικοί Θάνος Γκιουλετζής (βιολί), Άκης Τουρκογιώργης (κιθάρα), Σπύρος Μάζης (μπάσο), Μιχάλης Καπηλίδης (drums) σ’ ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα γεμάτο εκπλήξεις.
Στη βραδιά θα συμμετέχει φυσικά ο Κώστας Μακεδόνας, ο οποίος συμμετέχει και στον δίσκο «Αποστάσεις» αλλά και ο Απόστολος Ρίζος για να ερμηνεύσει κομμάτια από τον πρώτο δίσκο του συνθέτη.
Διαβάστε πώς αφηγούνται οι 4 δημιουργοί των ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ την εμπειρία τους σε αυτό το μουσικό ταξίδι:
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ (συνθέτης)
Αθήνα, Κύπρος, Αμερική, Καλαμάτα, Πάτρα καθώς και ... 35.000 πόδια πάνω από την γη!
Αυτή είναι η παρέα μας. Αυτοί είμαστε που κάναμε τις "Αποστάσεις" (όνομα και πράγμα ο τίτλος).
Αθήνα: Εγώ εδώ στο κλεινόν άστυ. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ όλα. Εδώ ήταν το «κέντρο επιχειρήσεων» του δίσκου. 160 ώρες στο στούντιο Odeon στην Μεσογείων με τον Ηλία τον Λάκκα. Από τους πρώτους οδηγούς πιάνο-φωνή μέχρι τις τελικές μίξεις. Μεσολάβησαν πολλά. Από το στούντιο πέρασαν μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς όπως ο Μανώλης Καραντίνης, ο Ηρακλής Βαβάτσικας, ο Γιώργος Κοντραφούρης, ο Άκης Τουρκογιώργης, ο Αντρέας Πολυζωγόπουλος, ο Πάνος Τόλιος από την Θεσσαλονίκη, ο Πάρις Περυσινάκης και πολλοί άλλοι.
Καλαμάτα: - Ρε που να κουβαλιέσαι από την Καλαμάτα στην Αθήνα; Παλαβό είσαι; - Όχι, θα έρθω μου, απαντούσε η Μαρία, τώρα με τον καινούριο δρόμο, μια ανάσα είναι. - Άντε έλα, αύριο γράφουμε λύρα με τον Περισυνάκη. Και ήρθε... χωρίς να είναι ακόμα ώρα να τραγουδήσει. Έτσι, για να πάρει λίγο από το κλίμα της παραγωγής του δίσκου. Βέβαια αργότερα χρειάστηκε να ξαναέρθει πολλές φορές και για αρκετές μέρες για να τραγουδήσει, γιατί αφενός τα κομμάτια είναι απαιτητικά, τόσο τεχνικά όσο και ερμηνευτικά αλλά και γιατί θέλαμε να πειραματιστούμε λιγάκι και με άλλους τρόπους, με άλλη αίσθηση. Και πέτυχε! Θα τολμήσω να πω ότι η Μαρία είναι από τις πιο κρυστάλλινες και καθαρές φωνές της γενιάς της.
Πάτρα: Έχω πάει αρκετές φορές στην Πάτρα και είναι μετά την Αθήνα, η πόλη την οποία ξέρω καλύτερα και όπου νιώθω πιο άνετα. Με την Αυγή μας συνδέει μακροχρόνια φιλία, πάνω από 15 χρόνια. Όπως έχω ξαναπεί, στην πραγματικότητα πάνω στους δικούς της στίχους σκάρωσα τα πρώτα μου τραγούδια. Ο βασικός κορμός και το βασικό κλίμα των αποστάσεων είναι πάνω σε δικούς της στίχους. Έχουμε γράψει φυσικά πολλά περισσότερα τραγούδια από αυτά που μπήκαν στις "Αποστάσεις" αλλά όλα στον καιρό τους... Η Αυγή είναι και εξαιρετική ποιήτρια εκτός από στιχουργός κατά την γνώμη μου. Ένα δείγμα της ποίησής της είναι το "Αριστερόστροφα- Δεξιόστροφα".
Κύπρος-Αμερική: Με τον Πόλυ γνωριστήκαμε αφού βγήκε ο πρώτος μου δίσκος (Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω). Είχε το θάρρος, και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, να μου δώσει στίχους μόλις του ζήτησα. Και λέω θάρρος, γιατί θέλει θάρρος και γενναιοδωρία για να εμπιστευτείς στίχους σου σε έναν συνθέτη που μόλις ξεκινάει. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που μου έστειλε ήταν το «Ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί». Το ρεφρέν το έγραψα αμέσως, με το που έβαλα τα χέρια μου στο πιάνο. Το κουπλέ ήρθε λίγο αργότερα. Μας άρεσε και τους δύο με το πρώτο άκουσμα. Το έστειλα και στον Ζούδιαρη να το ακούσει, Μπράβο σας μου λέει! (Δεν λέει εύκολα καλή κουβέντα ο Νίκος).
35.000 πόδια πάνω από τη γη: Στην αρχή ο Πόλυς και εγώ το «Ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί» το προορίζαμε για άντρα. Το δοκιμάζω όμως με την Μαρία, και παθαίνουμε πλάκα και οι δύο. Ας το κάνουμε ντουέτο, λέμε τότε. Ψάχναμε για αντρική φωνή στην γη αλλά έλα που ο τραγουδιστής μας ήταν ψηλά στον αέρα. Ο λόγος φυσικά για τον Κώστα Μακεδόνα, που όπως είναι γνωστό είναι πιλότος, και τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά, μας έφερε σε επαφή μια κοινή μας γνωστή, στην οποία είμαι εξαιρετικά ευγνώμων. Ο Κώστας είναι ευγενέστατος, προσιτός, δοτικός, γενναιόδωρος με τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αυτονόητα για έναν τραγουδιστή της εμβέλειάς του, για αυτό και τα αναφέρω. Όσο για τις φωνητικές του δυνατότητες, ε δεν χρειάζεται να πω κάτι εγώ. Το έχει πει η ιστορία του και τα τραγούδια που έχει πει σε πρώτη εκτέλεση. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μας έκανε.
ΜΑΡΙΑ ΚΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ (ερμηνεύτρια/στιχουργός)
Μια ιστορία για το δίσκο. Μία ιστορία μέσα στις ιστορίες του δίσκου. Άντε να βρεις τη μία. Ίσως υπάρχει μία πιο προσωπική. Είμαστε στο στούντιο. Γράφουμε τους Νέους Κανόνες. Στο γέλιο ή στο δάκρυ να μην είσαι ποτέ φειδωλός. Να είσαι από εκείνα τα ‘’παιδιά’’ που κλαίνε χωρίς ενδοιασμούς και ντροπές. Στα κατ’ ιδίαν. Σε ένα live την ώρα που τραγουδάς και αυτό που λες αγγίζει το πιο σκοτεινό σημείο της ψυχής σου λίγο περισσότερο από τα άλλα τραγούδια. Αυτό το σημείο που ούτε εσύ δεν φωτίζεις εσκεμμένα πολλές φορές. Ωραία μέχρι εδώ. Ωραία; Οι άνθρωποι φοβούνται έναν πολιτικό στίχο κι αυτό το έχεις καταλάβει εξ αρχής. Ίσως για αυτό δεν υπάρχουν πολλά πολιτικά τραγούδια όπως θα περίμενε κάποιος. Η ζωή μας κι όλα όσα βιώνουμε ίσως μας απομάκρυναν με το καιρό από την πολιτικοκοινωνική έκφραση. Όλη αυτή η σιωπή που μόνο άδεια δεν είναι ίσως δημιουργεί τον φόβο αυτό. Φοβούνται οι άνθρωποι έναν πολιτικό στίχο κι ας πλανιέται πάνω του μια υποψία λύτρωσης ή κινητηρίου δύναμης. Περισσότερο όμως πιστεύω ότι τον φοβούνται οι καλλιτέχνες. Να πεις τι; Τι να πεις χωρίς να φανεί λαϊκισμός ή πρόσκαιρη στάση ζωής; Κι όμως κανείς δε θα μπορούσε να είναι ‘’δήθεν’’ πάνω στα χρόνια που όλα παλαντζάρουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ίσως μετά από καιρό να υπάρξουν τραγούδια με πολιτικό στίχο που να μιλούν με απόλυτη ειλικρίνεια για το τι συνέβη. Τώρα επικρατεί ένα μούδιασμα, μια αγωνία για να υπάρξεις ώστε να περιγράψεις αυτή την πραγματικότητα.
Είμαστε στο στούντιο. Το τραγούδι το ξέρω. Τον στίχο επίσης. Και ανοίγεις το στόμα να τραγουδήσεις. Κι όλα αυτά ξαφνικά γίνονται εικόνες. Φωτογραφικές στιγμές. Δικές σου εικόνες. Αγαπημένων εικόνες. Τον αγέννητων εικόνες. Τρύπια σχολεία και ανάγκες στριμωγμένες στην αναβολή. Κι έτσι απλά δακρύζεις στο στούντιο. Κι απάνω στο τραγούδισμα προσπαθείς να κρυφτείς. Κι αυτή η άνοιξη κακούργα εποχή.
ΠΟΛΥΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ / (στιχουργός) /Πόλυς Κυριάκου
Στη διαδρομή του ελληνικού τραγουδιού περπάτησαν σημαντικοί συνθέτες, στιχουργοί και ερμηνευτές. Με βήματα σταθερά κάλυψαν αμέτρητα χιλιόμετρα. Το χάρισμά τους έφερε καρπούς, έφερε μουσικές και τραγούδια. Αυτή είναι η κληρονομιά μας για την οποία σήμερα είμαστε τόσο υπερήφανοι. Οι νέοι άνθρωποι που ακολουθούν τ’ αχνάρια τους είναι ό,τι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο.
Πριν μερικά χρόνια βρέθηκε στο δρόμο μου ένας νέος συνθέτης, ο οποίος κράτησε τις συνταγές και τα αρώματα των παλιών μας δημιουργών, καθώς κουβαλάει μαζί του μια σημερινή και μοντέρνα αίσθηση της Ελληνικής μουσικής. Ο Γρηγόρης Πολύζος. Φτιάξαμε μαζί μια σειρά από τραγούδια, που κάποια στιγμή θα βρουν το σωστό λόγο και χρόνο να κυκλοφορήσουν. Ένα από αυτά, το «Ό,τι αγάπησες δεν είναι πια εκεί» βρέθηκε στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο «Αποστάσεις», ο οποίος έχει σαν κύρια ερμηνεύτρια την Μαρία Κρασοπούλου. Πρόκειται για ένα ντουέτο που υποστηρίζει εκπληκτικά ο Κώστας Μακεδόνας μαζί με τη Μαρία την οποία δικαίως ο Γρηγόρης πιστεύει και υποστηρίζει. Μόλις άκουσα το ντέμο αυτού του τραγουδιού ήξερα απ’ την αρχή ότι πρόκειται για ένα τραγούδι που θα αγαπηθεί και θα σημειωθεί.
Ο Γρηγόρης ξέρει πολύ καλά τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσει. Αφουγκράζεται την εποχή μας και παράγει τον ήχο και το συναίσθημα που θα φέρει τα τραγούδια που θα προσδώσουν το στίγμα και την δική του προσωπικότητά. Αυτές οι εποχές, οι εποχές της οικονομικής κρίσης είναι παράξενες. Για να καταφέρει ένας δημιουργός να σφραγίσει την εποχή που ζει χρειάζεται ευαισθησία, αίσθηση και διορατικότητα, αλλά και δύναμη ψυχής. Του εύχομαι να βρίσκει πάντα μπροστά του τοπία που θα τον αναγκάσουν να εκφράσει την αλήθεια του. Ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής Ελληνικής μουσικής έχει βρεθεί σε αδιέξοδα και εύκολες λύσεις. Λίγοι είναι οι δημιουργοί που θα δείξουν το λιγοστό φως που απέμεινε. Ένας από αυτούς είναι ο Γρηγόρης Πολύζος. Του εύχομαι ολόψυχα να είναι ένας από αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά!
ΑΥΓΗ ΒΥΘΟΥΛΚΑ (στιχουργός)
«Ίσως να μην είναι τόσο εύκολο, τούτο τον ανύποπτο και ύστερο χρόνο της ύπαρξης, όταν το χρήμα σπαράζει τη νιότη και την ανάσα μας, να θέλεις να λες ότι γράφεις, ότι ασχολείσαι με αυτό που κάποιοι θα ονόμαζαν περιττό, δηλαδή τον πολιτισμό. Αν όμως είναι μονόδρομος αυτός ο δρόμος; Αν οι σκέψεις άλλο τρόπο δεν βρίσκουν για την καρδιά και τα αυτιά των γύρω; Σου μένει τότε μόνο να το κάνεις και να συνεχίζεις έτσι, γράφοντας, ζώντας την καθημερινή πάλη των ανθρώπων και την σαρκοφάγα, επιβιωτική ανάγκη να μετατρέπει σε ζούγκλα άγραφων νόμων τα μέρη που έπαιξες, που μεγάλωσες, να δεντρώνει νύχτες στην παιδικότητα και να σκοτώνει κάθε τι που αμφισβητεί ή αμφιβάλλει, τη βιτρίνα που κλείσαμε ότι σάλευε στο κορμί και το μυαλό μας. Ακίνητοι, λοιπόν, μείναμε να ονειρευόμαστε επαναστάσεις ή γάμους με πολλά παιδιά και ένα κότερο για τα γεράματα».
Και εκεί που ανοίγεις για άλλη μια φορά το συρτάρι και αγανακτισμένος πετάς μέσα τα χαρτιά και τις σκέψεις σου, να σου κι άλλο πρόβλημα πάνω στο ήδη υπάρχων πρόβλημα της μόνιμης γκαστριάς που δεν είναι άλλη από την ανάγκη να γράφεις. Έρχεται ο Πολύζος και σου τα αρπάζει και σου λέει, τέλος θα βγάλω δίσκο και τα θέλω. Τι να τα κάνεις βρε αγόρι μου; Τα τραγούδια έχουν μια εξωστρέφεια, κάνουν τον κόσμο να χαμογελά, να ξεχνά, να χορεύει. Τούτα τα χαρτιά είναι εσωστρεφή, ζουν μονάχα τους εκεί πέρα, δεν θα θέλουν τις νότες σου, θα τις αποφεύγουν. Όχι, τα θέλω. Ε, ορίστε πάρε τα...
Με αυτή την υπερσύγχρονη και ευφυέστατη διαδικασία που βασίζεται σε απύθμενες σπουδές και γνώσεις πάνω στο μάρκετινγκ και την προώθηση πολιτιστικών προϊόντων όπως το τραγούδι, γεννήθηκε αυτός ο δίσκος. Απλά μαθηματικά δηλαδή τα βάζεις κάτω λες τόσα λεφτά θέλω και τόσα θα βγάλω... ναι, ναι. Και πάλι καλά, που έχουμε λίγο ακόμα θάρρος, τόλμη ή απλό θράσος να γελάμε που πέσαμε στη θάλασσα νύχτα χωρίς σωσίβιο και με 9 μποφόρ γιατί κάπως έτσι είναι η ελληνική δισκογραφία και κάπως έτσι επικίνδυνα ρομαντικοί παραμένουν πάντα αυτοί που με το περιττό θα ασχολούνται ότι και να γίνει. Ο Γρηγόρης αγαπά τη μουσική. Η Μαρία λατρεύει να τραγουδά. Ο Κώστας δεν χρειάζεται φώτα, είναι αυτόφωτος. Ο Πόλυς αγγίζει με λέξεις, δεν του χρειάζονται τα χέρια. Κι εγώ δεν είμαι στιχουργός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μην κρατάτε «Αποστάσεις» ελάτε κοντά ...
