Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ και Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Συμπατριώτες, συνομήλικοι, δύο ιερά τέρατα της μουσικής, που δε συναντήθηκαν ποτέ. Τι θα είχε άραγε συμβεί αν είχαν συναντηθεί;

Συμπληρώνοντας την Ιστορία, ο Πάουλ Μπάρτς, λάτρης της μουσικής και μεγάλος θαυμαστής των δύο μουσουργών, επινοεί -έχοντας βαθιά γνώση των δύο χαρακτήρων και της εποχής, μια απίθανη - πιθανή συνάντηση. Ο Γερμανός συγγραφέας "κλείνει" ένα ραντεβού για τους δύο άντρες στο ξενοδοχείο "Η Αυλή της Θουριγγίας" στη Λειψία Από τη μία ο Χέντελ, γόνος αστικής οικογένειας, εργένης, χορτασμένος από επιτυχίες, the charming brute (το χαριτωμένο τέρας) όπως τον αποκαλούσαν. Από την άλλη ο χαμηλόφωνος και ταπεινός Μπαχ, ο φτωχός κάντορας της εκκλησίας του Αγ. Θωμά στη Λειψία, πατέρας είκοσι παιδιών, γόνος μεγάλης οικογένειας μουσουργών.

Ο Μπαρτς απομυθοποιεί τα δύο ιερά τέρατα, καταφέρνοντας ωστόσο να μη διαστρεβλώσει την ουσία των δύο μουσουργών και του έργου τους, αλλά αντιθέτως να τη ξεγυμνώσει και να αποκαλύψει τις ανθρώπινες πλευρές. Όλα τα γεγονότα που αναφέρονται στο έργο είναι ιστορικά ακριβή, εκτός από την ίδια τη συνάντηση. Η μεγαλοφυΐα, το ταλέντο, ο χαρακτήρας, η εξουσία, οι δημόσιες σχέσεις, η ζήλια, ο φθόνος, ο θαυμασμός, η αγάπη και το μίσος μαζί -όλα τα περιλαμβάνει η Συνάντηση του Μπαρτς.
Ο συγγραφέας με μαεστρία δημιουργεί ένα παιχνίδι συνεχών ανατροπών γεμάτο χιούμορ. Ο Χέντελ, αλαζόνας, πλούσιος, διάσημος, δείχνει από την αρχή τον "κακό" του χαρακτήρα. Αντιθέτως ο Μπαχ εμφανίζεται σεμνός, υποκλίνεται με σεβασμό μπροστά στον Χέντελ, ο οποίος επιμένει να τον αποκαλεί με πρωτοφανή αγένεια Παχ. Σιγά σιγά και όση ώρα διαρκεί το πλούσιο δείπνο οι ρόλοι θα αντιστραφούν πολλές φορές. Το ποντίκι θα γίνει γάτα και η γάτα ποντίκι και το παιχνίδι θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος.

Δυστυχώς η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός (πως γίνεται άραγε ο σκηνοθέτης της Φρεναπάτης να είναι ο σκηνοθέτης αυτής της παράστασης) στερείται εμπνεύσεως. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας αξιοπρεπούς παράστασης, η οποία όμως απέχει παρασάγγας του θεατρικού θαύματος.

Οι δύο ηθοποιοί, Σοφοκλής Πέππας και Γιάννης Βόγλης, προσπαθούν ματαίως να δώσουν ζωή στην παράσταση. Ο μεν Βόγλης είναι πειστικότερος ως Χέντελ, ο δε Σοφοκλής Πέππας ως σεμνός και μεγαλοφυής Μπαχ, μάλλον αποτυγχάνει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι και οι δύο ηθοποιοί κάνουν ότι μπορούν. Δυστυχώς όμως η σκηνοθετική δουλειά του Στάθη Λιβαθινού, "φωνάζει ότι δεν της κάνει κέφι", αφήνοντας τόσο την παράσταση, όσο και τους ηθοποιούς ξεκρέμαστους.
Στον ρόλο του οικονόμου και γραμματέα του Χέντελ, ο Ηλίας Ασπρούδης είναι περιγραφικός, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να λάμψει με τις λιγοστές, αλλά σημαντικότατες εισόδους του.

Κρίμα, γιατί το κείμενο λόγω της ιστορικής του ακρίβειας, που μας κεντρίζει να κοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα και παράλληλα λόγω της σπουδαίας μουσικής που αναγκαστικά το συνοδεύει είναι άκρως γοητευτικό.