"Ο Βερμέερ και η Σχολή του Ντελφτ", είναι ο τίτλος της έκθεσης που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Στην έκθεση περιλαμβάνονται δεκαπέντε πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου, οι μισοί σχεδόν από την περιορισμένη παραγωγή του, συν εβδομήντα έργα εικοσιεννιά σημαντικών και ασήμαντων σύγχρονων καλλιτεχνών.
Η "Καθημερινή" της Πέμπτης αναφέρει ότι τα περισσότερα έργα είναι σκηνές της οπτικής ζωής και με κάποια ευκολία, θα μπορούσε να τα θεωρήσει κανείς πρωτοφεμινιστικά. Οι γυναίκες του βρίσκονται σε δωμάτια όπου διαβάζουν ένα γράμμα ή παίζουν κιθάρα και πιάνο ή ράβουν ένα κομμάτι δαντέλα. Είναι αυτοτελείς και αυτάρκεις, ίσως είναι οι πρώτες γυναίκες στην τέχνη της ζωγραφικής που χαίρονται την μοναξιά τους.
Η τέχνη αυτή άνθισε στην Ολλανδία του 17ου αιώνα, όπου οι καλλιτέχνες στράφηκαν στις σκηνές της καθημερινής ζωής και στις εικόνες της ζωής της ανερχόμενης μεσοαστικής τάξης απ' όπου άλλωστε προέρχονταν και οι παραγγελίες τους. Ετσι εξαφανίστηκαν οι αποστεωμένοι άγιοι και εμφανίσθηκαν οι ευτραφείς μέθυσοι των ταβερνείων. Ο Βερμέερ, άνθρωπος πνευματικός, έφερε στην τέχνη του την εσωτερικότητα που διέκρινε τη θρησκευτική ζωγραφική.
Ο Βερμέερ γεννήθηκε το 1632 στο Ντελφτ, μία πόλη εμπορική, γνωστή κυρίως για τα ζυθοποιεία της και ασχολήθηκε με το εμπόριο έργων τέχνης για λόγους βιοποριστικούς. Οπως σημειώνεται στο ίδιο δημοσιεύμα της "Καθημερινής", αντίθετα με τον Ρέμπραντ είχε ένα ολόκληρο εργαστήρι από βοηθούς για να ολοκληρώνει τα πορτρέτα της ολλανδικής ελίτ και ήταν άγνωστος έξω από το Ντελφτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι πέθανε νέος, στα 43 του χρόνια, και παρέμεινε ξεχασμένος για διακόσια ολόκληρα χρόνια, γιατί οι πίνακές του ήταν δύσκολο να εντοπισθούν από τους ειδήμονες.