2007, DVD, περιοχής 2, Widescreen (1.85:1), Odeon
Δεν είναι τυχαίο το λογοπαίγνιο του τίτλου. Η Ταμάρα Τζένκινς (που επιστρέφει μία δεκαετία μετά το «Slums of Beverly Ηills») δίνει στα αδέλφια το επίθετο «Οι Αγριοι», γιατί αποκαλύπτει ένα κοινό ανθρώπινο μυστικό για τις οικογένειες: μαζί με τον ομφάλιο λώρο που έδωσε τροφή, πνοή και προστασία, από τους γονείς μας εισπράττουμε ανασφάλειες, συμπλέγματα, πληγές που δεν κλείνουν. Οι οικογενειακές σχέσεις κρύβουν πρωτόγονη αγριότητα και μας ισοπεδώνουν.
Το δεύτερο σκληρό χτύπημα έρχεται από την ίδια τη φύση: τα γηρατειά είναι αποσύνθεση, σάπισμα, αρρώστια. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό απέναντι στην κατάντια ενός ανήμπορου υπερήλικα, και το γεγονός ότι μπορεί να είναι ο πατέρας ή η μητέρα σου καθόλου δεν μπορεί να σε σώσει από την αγριότητα της άρρωστης σάρκας. Η του ανελέητα παραδομένου στην παράνοια μυαλού.
Ερχεται λοιπόν η βάρβαρη στιγμή που οι γέροντες γονείς μας χρειάζονται τη δική μας φροντίδα. Το ειρωνικό είναι ότι συνήθως αυτό συμπίπτει με την ηλικιακή περίοδο που νιώθουμε ότι, επιτέλους, δεν τους χρειαζόμαστε πια. Ούτε για τα καλά ούτε για τα κακά. Εχουμε αρχίσει να βάζουμε τα τουβλάκια μας σε μία υπαρξιακή τάξη. Πατάμε στα πόδια μας έστω και με τρομαγμένα, μεθυσμένα βήματα. Με λίγα χρόνια ψυχοθεραπείας ακόμα, μπορεί και να βρούμε το θάρρος να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους αποκαλύψουμε πώς ακριβώς καταντήσαμε με τους συναισθηματικούς τους εκβιασμούς και τα παιχνίδια εξουσίας. Απέναντί μας όμως θα έχουμε ζαρωμένα πρόσωπα, χαμένα μάτια, κυρτωμένα κορμιά, καθετήρες, μιζέρια, σήψη. Και τότε ποιος μπορεί να φερθεί με τέτοια αγριότητα;
Η επιτυχία του σεναρίου της Τζένκινς ξεκινά από το πόσο ωμά απογυμνωμένοι στην ξεφτίλα τους είναι οι κεντρικοί της χαρακτήρες. Η κόρη (ερμηνευμένη με τον λιτά αποκαλυπτικό τρόπο που η Λόρα Λίνεϊ πλησιάζει τις ηρωίδες της) στερημένη από την πατρική αγάπη, έχει καταλήξει μία μοναχική, άτολμη σαρανταπεντάρα Νεοϋορκέζα που ζητιανεύει ψίχουλα ευτυχίας από τον παντρεμένο γείτονα και επιζητά τον έπαινο ή την λύπηση μέσα από ψέματα. Ο αδελφός της (βουβά σπαραχτικός ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) έχει βολευτεί στο ακαδημαϊκό χάος της πανεπιστημιακής ζωής του, ο τρόμος όμως να μην καταλήξει σαν τον μοιχό πατέρα του τον ευνουχίζει από οποιαδήποτε δέσμευση με τη γυναίκα που αγαπάει. Φαινομενικά αδιάφορος, επιλέγει έναν οίκο ευγηρίας, ξεμπροστιάζει την αδελφή του για τις μικροαστικές της τύψεις, πληρώνει και απομακρύνεται. Αλλά κανείς δε θα πάει μακριά.
Θα μπορούσε να είναι η ταινία της χρονιάς - το γεγονός ότι βγαίνει κατευθείαν σε DVD έχει να κάνει με την αγριότητα του εμπορίου: τα γηρατειά δεν πουλάνε- δυστυχώς όμως η δραματουργία της Τζένκινς δεν απογειώνεται ποτέ. Σαν να βολεύεται που μια τέτοια ιστορία θα χτυπήσει έτσι κι αλλιώς τις μνήμες του θεατή και η ταινία δεν κάνει ποτέ την υπέρβαση. Αφήνεται στα χέρια των ερμηνευτών της και στην καλή της πρόθεση να μη γίνει ποτέ μελό. Υπάρχει όμως αγριότητα και στο σινεμά: αν δεν βάζεις μεγάλους στόχους, καταλήγεις στη... μικρή οθόνη.
DVD EXTRAS
Ελληνικοί υπότιτλοι και τίποτε άλλο.
Πόλυ Λυκούργου
