Πρωτότυπος τίτλος: Ballada Triste de Trompeta
Σκηνοθεσία: Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια
Πρωταγωνιστούν: Σαντιάγκο Σεγκούρα, Καρολίνα Μπανγκ, Αντόνιο ντε λα Τόρε
Πλοκή: 1973, Μαδρίτη. Ο Χαβιέ, που ζητά εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του από το φασιστικό καθεστώς, βρίσκει δουλειά ως Λυπημένος Παλιάτσος σε ένα τσίρκο, όπου ερωτεύεται την γυναίκα του ψυχοπαθή Σέρτζιο.
Γνώμη: Αν θέλετε υπερεντατικό μαθήμα στο τι εστί να περάσεις δύο ώρες παρέα με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια ή αλλιώς τον βασιλιά του καλτ σινεμά της Ισπανίας, η «Τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο αλλά εν τέλει απογοητευτικό παράδειγμα. Τα αγαπημένα του υλικά είναι όλα παρόντα και μάλιστα σε αφθονία: αλλούτεροι ήρωες και φρικιά όλων των ειδών, σπλάτερ καφρίλες πασπαλισμένες με μαύρο ως μακάβριο χιούμορ, οπτικά γκαγκ, γκροτέσκα βία, γαργαλιστικός ερωτισμός, φτωχά ειδικά εφέ και φιλόδοξα πλάνα που προδίδουν απενεχοποιημένα τον χαμηλό προϋπολογισμό.
Αν όμως είναι, όπως συνήθως με τον Ντε Λα Ιγκλέσια, μια ανέμελη προσπάθεια σχεδιασμένη να χαρακτηριστεί καλτ αφότου περάσει κάποια χρόνια παρεξηγημένη να μαζεύει σκόνη, προς τι το αδέξιο πλασάρισμα της ιστορίας στην εποχή του Φράνκο που καταλήγει σε πολιτικό συμβολισμό πέρασε-και-δεν-ακούμπησε; Προς τι οι (αποτυχημένες) απόπειρες για να δικαιολογήσει συμπεριφορές και να χτίσει χαρακτήρες για να τους υπονομεύσει στην αμέσως επόμενη σκηνή, υπακούοντας τα ένστικτά του να κανιβαλίσει καταστάσεις; Τσαπατσούλικα δοσμένη πλοκή, ανύπαρκτο μομέντουμ, εξοργιστικοί χαρακτήρες, και ένας άκρως αδέξιος χειρισμός ύφους, το οποίο μεταβάλλεται τόσο βίαια που δε ξέρεις πώς να αντιδράσεις όταν μια σκηνή πραγματικής θριλερικής έντασης και συναισθηματικού πόνου διαδέχεται μία άλλη καρτουνίστικης βίας που τα ισοπεδώνει όλα – γελάς, όπως είναι και το σύνηθες με τις καλτ φάσεις, ή όχι;
Χριστίνα Λιάπη
