Όλα ξεκίνησαν από ένα όνειρο. Το όνειρο του Μπουνιουέλ για ένα μακρύ κωνικό σύννεφο που έσχιζε το φεγγάρι στα δύο σαν ξυράφι που σκίζει ένα μάτι και το όνειρο του Νταλί για μια παλάμη γεμάτη από μυρμήγκια. Και την απόφασή τους να φτιάξουν μια ταινία πάνω στην ίδια την αρχή: την ανταλλαγή εικόνων και ιδεών, "ανοίγοντας κάθε πιθανή πόρτα στο παράλογο, κρατώντας μόνο εκείνες τις εικόνες που θα προκαλούσαν έκπληξη, χωρίς καμία προσπάθεια επεξήγησης". Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" (1929).

Τα 17 λεπτά του, όμως, δεν ήταν αρκετά. Και υπήρχαν πολλά κομμάτια "σεναρίου" που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τον εφιάλτη, κάνοντάς τον αυτή τη φορά να διαρκεί μια ώρα και, χάρη στον Σαρλ Ντε Μπουαγιέ (που ζήτησε από τον Μπουνιουέλ μια ταινία για δώρο γενεθλίων της γυναίκας του, Μαρί Λορ), να διαθέτει ένα πραγματικό σάουντρακ. Μόνο που ο Νταλί, έχοντας ήδη γνωρίσει τον Γκαλά, συμμετείχε απλώς στο σενάριο και ο Μπουνιουέλ ήθελε να αντιδράσει σε όσους χειροκρότησαν τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο" ως "ποίηση", αγωνιώντας μόνο για ένα πράγμα: να κινηματογραφήσει επιτέλους τον σουρεαλισμό.

Η "Εποχή του Χρυσού" (1930), ένα μείγμα επιθετικού μαρξισμού και καταφανούς φροϋδισμού, θα γινόταν το μανιφέστο των σουρεαλιστών και ταυτόχρονα ένα όνειρο που θα άγγιζε επικίνδυνα το συνειδητό. Μια ερωτική ιστορία - κατά βάση - τόσο βίαιη όσο και οι συνήθειες των σκορπιών στην αριστουργηματική αρχική σεκάνς. Αναρχική και κατεδαφιστική όσο και οι αντιδράσεις των συντηρητικών που δεν δίστασαν να ρίξουν μελάνι στις οθόνες που παιζόταν η ταινία. Χωρίς να ξέρουν πόσο θα το λάτρευε αυτό ο ίδιος ο δημιουργός.

[Αναδημοσίευση από το τεύχος 168 (Ιούνιος 2005) του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ]