Μία από τις πρώτες ταινίες που παραδέχτηκε ανοιχτά ότι οι Αμερικάνοι βρίσκουν τη βία ερεθιστική. Ωστόσο, παρά τις δριμύτατες κατηγορίες που βαραίνουν τους ώμους του σκηνοθέτη Άρθουρ Πεν, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: αντίθετα με τις μετέπειτα υπερβίαιες αλλά αποστειρωμένες μεταλλάξεις του, στο «Μπόνι και Κλάιντ», όταν πεθαίνεις, πονάς κι όταν σε χτυπάνε, ματώνεις.

Οι σφαίρες δε σπέρνουν μονάχα νεκρούς, σπέρνουν ψυχορραγήματα, και η κάμερατα καταγράφει χωρίς να γυρίζει πλάτη. Με μια σταγόνα σκηνοθετικής ανεμελιάς α λα νουβέλ βαγκ και τις ευλογίες του Φρανσουά Τριφό, η μετέπειτα σταδιοδρομία της ταινίας αποτελεί πλέον κινηματογραφικό θρύλο.

Με τον Μπίτι να λέγεται ότι έπεσε στα πόδια του μεγάλου αφεντικού της Warner για να μην την εξαφανίσει από προσώπου γης και την ομώνυμη κατακραυγή της διεθνούς κριτικής (με πρωτοστάτη τους Times της Νέας Υόρκης), το ένοχο αριστούργημα του Άρθουρ Πεν παρά λίγο να εξοστρακιστεί σε μια αλυσίδα από Tεξανά drive-in και να μη ξανακουστεί ποτέ πια! Το ότι βρίσκεται ακόμα εδώ αποδεικνύει πόσο συνέβαλε στην ωρίμανση του αμερικάνικου κινηματογράφου.