Στη διχοτομημένη μετά από πυρηνικό όλεθρο Γη του μέλλοντος, ο Ντάγκλας Κουέιντ, ένας παντρεμένος εργάτης, αποφασίζει, για να ξεφύγει από τη μουντή καθημερινή ρουτίνα, να επισκεφθεί μια εταιρεία που εμφυτεύει αληθοφανείς μνήμες στον εγκέφαλο των πελατών της, επιτρέποντάς τους να βιώνουν έστω εικονικά τη ζωή που ονειρεύονται. Ωστόσο, η διαδικασία νοερής μετατροπής του σε κατάσκοπο διακόπτεται βίαια από την εισβολή των Αρχών, που πιστεύουν πως ο Ντάγκλας ανήκει σε δίκτυο τρομοκρατών. Κατορθώνει να ξεφύγει και να φθάσει στο σπίτι του, για να διαπιστώσει με τρόμο πως η σύζυγός του δεν είναι αυτή που νόμιζε...

Πιστό ριμέικ της γνωστής περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας του 1990 (μόνη διαφορά η διαπλανητική δράση, που εδώ γίνεται γήινη), χωρίς, όμως, τη φρεσκάδα ή την ορμητικότητα του φιλμ του Πολ Βερχόφεν, ούτε και κάποια παραπάνω έμφαση στο παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, ώστε να μπορεί να διατυπωθεί κάποιος καίριος στοχασμός πάνω στους κινδύνους της μετάβασης από την απτή αλήθεια στην εικονική.

Η φοβερή σε σύνθεση καλλιτεχνική διεύθυνση του (ελληνικής καταγωγής) Πάτρικ Τατόπουλου, δύο ή τρία εμπνευσμένα στα εφέ τους ευρήματα και η ερμηνεία του εκφραστικά συγκεχυμένου Κόλιν Φάρελ μπορεί να συντηρούν το ενδιαφέρον, υπονομεύονται, όμως, κι αυτά από την ακατάσχετα θορυβώδη δράση, με αποκορύφωμα το αλά «Transformers» φινάλε.