Ακόμη και σήμερα αυτή η βιογραφική ταινία γύρω από τα έργα και τις ημέρες του Τζον Ριντ, πιστού υπηρέτη του κομουνιστικού ιδεώδους και συγγραφέα του βιβλίου «Δέκα Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο» με θέμα την Οκτωβριανή Επανάσταση, συναρπάζει χάρη στις αντιφάσεις που το γέννησαν.

Δεδηλωμένος αριστερός, ο Γουόρεν Μπίτι κατάφερε να προσελκύσει το απαιτούμενο υπέρογκο κεφάλαιο και τους πλέον πρωτοκλασάτους σταρ (Νταϊάν Κίτον, Τζακ Νίκολσον και φυσικά ο ίδιος στον αβανταδόρικο ρόλο του Τζον Ριντ) ώστε να πραγματοποιήσει ένα όραμα που τον βασάνιζε επί χρόνια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οδηγήθηκε με όχημα μια ταινία «ύποπτων» αποχρώσεων σε – όντως – δώδεκα οσκαρικές υποψηφιότητες και τρία κερδισμένα αγαλματίδια (μέσα σε αυτά και το βραβείο σκηνοθεσίας για τον εαυτό του).

Με την ίδια ακριβώς λογική, οι αντιφάσεις ταλαιπωρούν και το εσωτερικό της ταινίας. Από τη μία πλευρά, οι θυελλώδεις προσωπικές ιστορίες, τα ερωτικά δράματα και η ενίοτε υπερβολική εστίαση στα διλήμματα της Λουίζ Μπράιαντ, συντρόφου και συνοδοιπόρου του Ριντ. Από την άλλη, το εξίσου θυελλώδες πολιτικό σκηνικό, οι ατελείωτες προστριβές στην σκακιέρα των σκοπιμοτήτων, η διαρκώς ματαιούμενη μεγάλη αμερικανική επανάσταση.

Και κάπου ανάμεσα, ως δάνειο από το σινεμά βεριτέ, τα πρόσωπα που γνώρισαν τον πραγματικό Τζον Ριντ να καταθέτουν την μνήμη τους αλλά και την ίδια την φθαρμένη παρουσία τους. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, εάν ο Γουόρεν Μπίτι ήθελε να συνδυάσει το ειδικό με το γενικό ή απλώς τις επιταγές της οικονομικής λογοκρισίας με το προσωπικό του όραμα. Το θέμα είναι ότι το κατάφερε χωρίς την ιστορική ακριβολογία ενός Κεν Λόουτς αλλά με περίσσιο πάθος.