Μπορεί ο «Δράκουλας» να μην ήταν η πρώτη επιτυχημένη ταινία τρόμου της Hammer Films (είχε προηγηθεί ο εισπρακτικός θρίαμβος της «Κατάρας του Φρανκενστάιν» τον προηγούμενο χρόνο), ήταν όμως η πιο επιδραστική που βγήκε ποτέ από το θρυλικό βρετανικό στούντιο, ανανεώνοντας δραστικά το είδος, τη μοίρα του οποίου την ίδια περίοδο στην Αμερική κράταγαν στα χέρια τους ραδιενεργά μαμούνια και άλλα τέρατα δεύτερης διαλογής.
Έχοντας αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου του Μπραμ Στόουκερ από την Universal έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις μηνών, η Hammer απομακρύνεται από τα πρότυπα που καθιέρωσε η προκάτοχός της και εισάγει το κοινό σε έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο φρίκης, απελευθερωμένο από τη λογοκρισία και τον συντηρητισμό. Έναν κόσμο, όπου – χάρη και στην έγχρωμη φωτογραφία – το αίμα ρέει για πρώτη φορά πορφυρό, σε όλο του το εκτυφλωτικό μεγαλείο. Όπου οι γυναίκες αναστενάζουν από προσμονή για το δάγκωμα του πιο ισχυρού βρικόλακα, παραδομένες αμαχητί στη σαγήνη του. Όπου ο αδίστακτος Κόμης δεν είναι πια ένα καταραμένο στοιχειό ή ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης, αλλά ένας ελκυστικός δανδής, ένας πραγματικός κυνηγός που κάνει τα θύματά του να αφήνονται στο έλεός του, όχι τόσο από φόβο αλλά από καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία.
Χωρίς περαιτέρω οντισιόν, ο Κόμης Δράκουλας βρήκε αμέσως το alter ego του στο διεισδυτικό βλέμμα και την αγέρωχη κορμοστασιά του Κρίστοφερ Λι, του ηθοποιού που θα ταυτιστεί για πάντα μαζί του, αν και αρθρώνει μόλις 13 ατάκες σε ολόκληρη την ταινία! Η αντιπαράθεση του Λι με τον εξίσου επιβλητικό Πίτερ Κάσινγκ (ως Βαν Χέλσινγκ) πρόσθετε επιπλέον πόντους έντασης, ενώ ο έμπειρος σκηνοθέτης Τέρενς Φίσερ ολοκλήρωνε τη συνταγή της επιτυχίας. Ο τελευταίος, όχι απλά ήταν μανούλα στη δημιουργία γοτθικής ατμόσφαιρας (σε μια στιγμή έμπνευσης αφαίρεσε από την ηχητική μπάντα τα βήματα του Κόμη, υπογραμμίζοντας έτσι την αιθέρια φύση του), αλλά διέθετε και τη σπάνια ικανότητα να χαρίζει στις δουλειές του την εικόνα πολυέξοδης παραγωγής, ασύμβατης με τον πραγματικό προϋπολογισμό.
Ωστόσο, η καινοτόμος, συναρπαστική και αφάνταστα προκλητική, για τα δεδομένα της εποχής, νέα προσέγγιση δεν κέρδισε τους πάντες: «Αποχώρησα από την προβολή αηδιασμένος και εξοργισμένος», «Η ταινία είναι απεχθής για το μυαλό και αποκρουστική για τις αισθήσεις», ήταν μερικά μονάχα από τα σχόλια των κριτικών της εποχής, που στην πλειοψηφία τους κατακρεούργησαν το φιλμ από αποστροφή απέναντι στην απενοχοποιημένη χρήση της βίας και του ερωτικού στοιχείου.
Γιατί τότε τα πλήθη συνέρεαν γοητευμένα στις αίθουσες; Μία από τις πολλές, πιθανές απαντήσεις έδωσε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ενθουσιασμένος θεατής, βγαίνοντας από την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο Λονδίνο, τον Μάιο του 1958: «Λατρεύω να βλέπω το αίμα να αναβλύζει!». Οι βρικόλακες δεν θα ήταν ποτέ ίδιοι έπειτα από αυτή την πρεμιέρα.
