Νεανική κωμωδία, ταινία που όρισε μια ολόκληρη γενιά θεατών, επιβεβαίωση των ουσιωδών αξιών του καπιταλισμού και ο πολιορκητικός κριός που άλωσε την πύλη της δόξας για τον νεαρό (τότε) πρωταγωνιστή του, το «Risky Βusiness», κατόρθωσε να γίνει μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη της προβολή, μια σχεδόν μυθική ταινία.

Όχι μόνο για την απόλυτα αναγνωρίσιμη και δεκάδες φορές κοπιαρισμένη σκηνή του χορού του Τομ Κρουζ με το πουκάμισο, την άσπρη κάλτσα και το σλιπάκι Ατθίς (λέμε τώρα) ούτε για την ξεδιάντροπή πασαρέλα ακριβών Πόρσε, σπιτιών στα προάστια και συνοδών πολυτελείας με χρυσή καρδιά.

Αυτό που όρισε την ταινία του Πολ Μπρίκμαν (η καριέρα του οποίου δεν ανένηψε ποτέ ξανά από τότε) ως κλασική, ήταν ο τρόπος με τον οποίο συνέλαβε μια στιγμή στον χρόνο και κατέγραψε τη νοοτροπία, τις ανησυχίες, τις προσδοκίες μιας γενιάς Αμερικανών σε αναζήτηση ταυτότητας.

Εφηβική στα χαρακτηριστικά της (ο ήρωάς της ετοιμάζεται για το κολέγιο, ζει ακόμη στο σπίτι των γονιών του και υπακούει στις επιθυμίες τους) αλλά ενήλικη στον τρόπο που χειρίζεται τις ορμόνες, τη -χαλαρή έστω- εφηβική επαναστατικότητα και «ανήθικη» με τον τρόπο που επιβραβεύει τον ήρωα για μια κάθε άλλο παρά αξιέπαινη συμπεριφορά, διαφέρει από την πλειοψηφία των ροζ κωμωδιών της εποχής, αν όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, τότε τουλάχιστον γιατί δεν διστάζει να αναγνωρίσει πως ακόμη και κάτω από το πιο πράσινο γκαζόν σέρνεται ένα σκουλήκι και πώς πίσω από την πιο θριαμβευτική success story υπάρχει λίγη - η περισσότερη - βρωμιά.