Επιβεβαιώνοντας με τον χειρότερο τρόπο την αμήχανη στροφή μίας ενθουσιώδους καριέρας, ο -για πάντα- σκηνοθέτης της «Εκτης Αίσθησης» ανοίγεται στο «οικολογικό θρίλερ» με έντονες χιτσκοκικές αναφορές αλλά εμφανείς αδυναμίες σε ανάπτυξη πλοκής, χαρακτήρες που μπορείς να ταυτιστείς και αγωνία που κορυφώνεται -τι έκπληξη- σε ένα φινάλε που μπορείς να αποκαλύψεις χωρίς να χαλάσεις καμία μαγεία. Αυτή χάνεται μετά τις πρώτες αποκαλυπτικές σκηνές των ανθρώπων που αυτοκτονούν χωρίς λόγο.