Εκτός από ένα αρκετά δημοφιλές κόμικ της Marvel και φοβερό τραγούδι των Suicide, ο «Ghost Rider» έγινε εσχάτως και ήρωας στη μεγάλη οθόνη. Οποτε το φεγγάρι είναι γεμάτο, ο καταραμένος αναβάτης μεταμορφώνεται σε έναν πύρινο σκελετό με υπερφυσικές δυνάμεις που καβαλά τη μηχανή του και ξεχύνεται στους δρόμους της πόλης για να παλέψει με το κακό. Αυτό που γυρεύει εναγωνίως είναι μια δεύτερη ευκαιρία, προκειμένου να εξιλεωθεί για την απόφασή του να δωρίσει την ψυχή του στον διάβολο. Την ίδια εξιλέωση όφειλε όμως να γυρέψει και ο σκηνοθέτης του φιλμ, αν ήθελε πραγματικά να αποσβήσει το γεγονός ότι το Daredevil, προηγούμενη δουλειά του, αποτελεί μια από τις αδύναμες σύγχρονες διασκευές κόμικς.

Αυτό που καταφέρνει, μολαταύτα, και πάλι είναι να πάρει έναν σκοτεινό χάρτινο ήρωα και να τον μεταμορφώσει σε μια συμβατή με τη φθηνή αισθητική των πολύ-κινηματογράφων καρικατούρα, η οποία έχει χάσει κάθε της αρχικό μυστήριο, ξέρει να εκτοξεύει μόνο εξυπνάδες και μοιάζει να μιμείται επικίνδυνα σε χειρονομίες τον... Ελβις (αν κρίνω από την άκρως ιδιόρρυθμη προσέγγιση του Νίκολας Κέιτζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο).

Με ένα σενάριο προκλητικής ανοησίας και ερμηνείες που φλερτάρουν επικίνδυνα με τις πρόβες σχολικής παράστασης (η κυρία Μέντες χρειάζεται επιτέλους να ζητήσει βοήθεια από κάποιο εργαστήρι υποκριτικής), το Ghost Rider μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τη φαντασία ενός θρησκόληπτου δεκάχρονου αγοριού. Η εφηβική φύση της ταινίας ενδέχεται, βέβαια, να αποτελεί πλεονέκτημα στα ταμεία. Η άρνησή σου να πάρεις εξαρχής στα σοβαρά αυτό το εκ γενετής bad movie ίσως τελικά να αποτελεί και τον πιο ιδανικό τρόπο για να το παρακολουθήσεις ευχάριστα...

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ