Πίσω από κάθε εξωτική πινελιά του καινούργιου «κινούμενου» παραμυθιού του Μισέλ Οσελό (Ο Κιρίκου Και Η Μάγισσα) κρύβεται η βαθιά γνώση της έννοιας του μύθου. Η άλλοτε πυκνή και άλλοτε ανάλαφρη αφήγηση μοιάζει να λικνίζεται στο ίδιο «ρεύμα» που οδηγεί αυτή την εκθαμβωτική ιστορία ενηλικίωσης, που έχει θέμα την ίδια τη διαδικασία της ανθρώπινης εξέλιξης. Παράλληλα με το ταξίδι των δύο αλλοεθνών φίλων προς τη δική τους «γη της επαγγελίας», ο Οσελό ανοίγει το δρόμο στο πώς θα μπορούσε να οδηγήσει μία ιστορία από τις «Χίλιες Και Μία Νύχτες» στην εποχή του ψηφιακού animation χωρίς να χάσει στη διαδρομή ούτε ίχνος από την πρωτοτυπία, το μήνυμα και, κυρίως, από τη σοφία της.

Αφήνοντας πίσω του τις δύο διαστάσεις, ο καλλιτέχνης animator επιχειρεί να δοκιμαστεί στο φόντο για όλα όσα συμβαίνουν σε πρώτο πλάνο, διατηρώντας αναλλοίωτη την «χειροποίητη», σχεδόν πρωτόγονη τεχνική του, που κατά στιγμές μοιάζει να απογειώνεται σε υψηλή τέχνη. Αν προδίδεται, τελικά, είναι γιατί στο δεύτερο μέρος προσπαθεί εξόφθαλμα να εντυπωσιάσει, χωρίς στην πραγματικότητα να υπολείπεται ούτε φαντασίας ούτε δράσης. Ξεχνώντας -ευτυχώς παροδικά- πως η πραγματική δύναμη του arabesque δημιουργήματός του βρίσκεται στην καθαρότητα ενός βλέμματος που, ακόμη και πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, μπορεί να οραματίζεται προαιώνιους μύθους.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ