Ενα αγόρι που αγαπάει όσο τίποτε άλλο τη μητέρα του, μία νευρωτική μητέρα που θέλει να γίνει διάσημη ποιήτρια, ένας πατέρας που περνάει τη μέρα με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, ένας ψυχίατρος που ζει σε ένα μαυσωλείο μαζί με την κατατονική γυναίκα του που βλέπει συνεχώς ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου, τις δύο απροσάρμοστες κόρες του που μιλούν με ψυχαναλυτικούς όρους, έναν υιοθετημένο ημι-ψυχοπαθή γκέι σε κρίση και μία γάτα με το όνομα Φρόιντ!
Δεν υπάρχει τίποτα απλό και κυρίως τίποτα συνηθισμένο στην ιστορία που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ο Αγκουστίν Μπάροουζ, υπεύθυνος και για τις «υπαρκτές» μνήμες και για το ομώνυμο best seller και για το σενάριο μίας από τις πιο αξιοπερίεργες αμερικανικές ταινίες της χρονιάς. Ολα, από τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τους ρόλους του το all - star cast μέχρι την απεικόνιση των «σωτήριων» 70s και από τα κωμικά κρεσέντα μέχρι τις δραματικές εξάρσεις, μοιάζουν να βρίσκονται στα ακρότατα... άκρα. Η αίσθηση ότι το βλέμμα του ανυποψίαστου θεατή τρυπώνει για πρώτη φορά στο άβατο μίας ψυχαναλυτικής συνεδρίας ξεκινάει αρχικά ως υποψία πριν καταλήξει με βεβαιότητα πως ό,τι λαμβάνει χώρα επί της οθόνης είναι στην πραγματικότητα η εξομολόγηση ενός ενήλικου που προσπαθεί να περιγράψει στον θεραπευτή του τι συνέβη ακριβώς από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι που αποφάσισε να εγκαταλείψει την Μασαχουσέτη και να ζητήσει άσυλο στη Νέα Υόρκη.
Και η αλήθεια είναι πως συνέβησαν πολλά. Ή τουλάχιστον θυμάται πως συνέβησαν πολλά. Ακριβώς όσα προσπαθεί εναγωνίως να χωρέσει στη διάρκεια ενός κινηματογραφικού ψυχεδελικού σίφουνα ο Ράιαν Μέρφι, ένας εκ των σκηνοθετών του διάσημου -για τη σαδιστική του ευτέλεια- «Νip/Τuck». Καταφέρνει όμως τελικά πολύ λιγότερα από όσα θα ικανοποιούσαν τη φιλοδοξία του: μία στα... όρια ερμηνεία από την Ανέτ Μπένινγκ (από τις λίγες γυναίκες στο Χόλιγουντ που μπορεί να δώσει τόση ψυχή στην υστερία), μία καταλυτική παρουσία από την πάντοτε εξαιρετική Ιβαν Ρέιτσελ Γουντ, ένα τρυφερό comeback της ξεχωριστής βασίλισσας των 70s Τζιλ Κλέιμπουργκ (η οποία διεκδικεί, κυρίως με τη σκηνή του φινάλε, τη μόνη πραγματικά δραματική ερμηνεία ολόκληρης της ταινίας), δύο ή τρεις σκηνές καθαρού γέλιου, υποβοηθούμενες από τη σχετική φλέβα του Μπάροουζ, μία άψογη σκηνογραφική φωτογραφία του προβληματικού ανθρώπινου μυαλού και μία (αν και ισχνή) ατμόσφαιρα παραλογισμού που διαρκεί από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία.
Στο ενδιάμεσο, το φάντασμα της Οικογένειας Τενενμπάουμ του Γουές Αντερσον ρίχνει βαριά τη σκιά του, υποδεικνύοντας πως ό,τι μοιάζει να λειτουργεί με τις λέξεις δεν είναι απαραίτητα σίγουρο πως θα δείχνει το ίδιο όταν εικονογραφείται. Διαφορετικά ακόμα και ο Φρόιντ -πανταχού παρών στην ταινία, είτε ως νεκρή γάτα (!) είτε ως κύρια δύναμη ενέργειας για το πώς δρουν και φέρονται οι ήρωες της- θα έβαζε τους ασθενείς του να... ζωγραφίζουν!
extras
Συνεντεύξεις με το καστ που σχολιάζει τους περίεργους ήρωες της ταινίας, συνέντευξη με τον ίδιο τον Αγκουστίν Μπάροουζ, ο οποίος διηγείται πώς μετέφερε το βιβλίο του στη μεγάλη οθόνη, περιήγηση στα όσα περίεργα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ταινίας. Δεν περιέχονται οι λόγοι για τους οποίους η ταινία δεν θα βγει ποτέ στις ελληνικές αίθουσες!
