Στα είκοσι πρωτοείδα το σινεμά ο παράδεισος. Ποτέ δεν είχα συμφιλιωθεί με το παρελθόν μου, νομίζω. Δεν ήμουν ο τύπος που κρατούσε επαφή με παλιούς φίλους. Κι αυτό που έκανε ο Σαλβατόρε, να εγκαταλείψει τον τόπο του και να μην επιστρέψει παρά μόνο μετά από 30 χρόνια, για μένα ήταν απολύτως κατανοητό.

Βλέποντας την ταινία του Τορνατόρε και ακούγοντας την υπέροχη μουσική του Μορικόνε, θυμήθηκα ότι κάπως έτσι ήμουν κι εγώ σαν παιδί. Τα καλοκαίρια κάθε βράδυ πήγαινα στο θερινό και, όταν το χαρτζιλίκι δεν έφτανε, φρόντιζα να βρίσκω ένα μπαλκόνι με θέα στην οθόνη του σινεμά... Αγάπησα την παιδική και την εφηβική μου ηλικία, που μέχρι τότε για μένα ήταν χρόνια ανούσια και χαμένα, και κατάλαβα ότι τόσο το παρόν όσο και το μέλλον μου θα βρίσκονται πάντα κάτω από την επιρροή του παρελθόντος μου: Ολων αυτών που έζησα κάποτε, αλλά κι αυτών που δεν μπόρεσα ποτέ να ζήσω. Σήμερα λοιπόν, έχω κάνει δύο δουλειές στην τηλεόραση, τις «Σαββατογεννημένες» και το «Στο Παρά Πέντε», βασισμένες και οι δύο σε πράγματα, μνήμες, αστεία περιστατικά και φανταστικές ιστορίες που προέρχονται από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Και εξακολουθώ να ονειρεύομαι και να προσπαθώ για ένα όμορφο μέλλον, αντλώντας έμπνευση από το παρελθόν...