Από την Ιωάννα Παπαγεωργίου

Για τους αδαείς (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι εκεί έξω), μια διευκρίνιση: ο τίτλος αυτής της σειράς - φαινόμενο δεν προδίδει την ηλικία του ήρωα, ούτε αποτελεί κάποιο συμβολικό νούμερο. Αναφέρεται απλά στις ώρες που χωρά στο πέρασμά της μια ημέρα. 24 ώρες, 24 επεισόδια, μια ώρα το καθένα. Τουτέστιν, αυτός ο πέμπτος κύκλος είναι μια ακόμη μέρα στη ζωή του Τζακ Μπάουερ (Κίφερ Σάδερλαντ): του πιο ευσυνείδητου αλλά και τραγικού πράκτορα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας του Λος Αντζελες.

Γέννημα - θρέμμα του Τζόελ Σούρνοου, με την πολύτιμη συνεισφορά των Τζον Καζάρ, Μπραντ Τέρνερ και Στίβεν Χόπκινς στη σκηνοθεσία και Ρόμπερτ Κοχράν, Μάικλ Λόσεφ και (δεξί χέρι του Κρις Κάρτερ στα «Χ Files») Χάουαρντ Γκόρντον στο σενάριο, το «24» άλλαξε τα δεδομένα όταν έκανε το ντεμπούτο του έξι χρόνια πριν. Εκμεταλλευόμενο ιδιοφυώς τη φόρμα και τους κώδικες του επικοινωνιακού μέσου που το φιλοξενεί και εφαρμόζοντας την ξεχασμένη κινηματογραφικά τεχνική του split-screen στα στενά, τηλεοπτικά όρια με ένα μοντέρνο και απόλυτα λειτουργικό τρόπο, εφηύρε ένα πρωτόγνωρο, εθιστικό είδος σασπένς, χτίζοντας ταυτόχρονα άκρως ενδιαφέροντες και -κυρίως- μεθυστικά ατελείς ανθρώπινους χαρακτήρες. Ο καινοτόμος πρώτος κύκλος του άγγιξε τη τελειότητα, παρά τον προβληματικό χαρακτήρα της αδικαιολόγητα μοχθηρής συζύγου του μέλλοντα Αμερικανού προέδρου Σέρι (Πένι Τζόνσον Τζέραλντ). Ο δεύτερος, αν και συναρπαστικός, απογοήτευσε με τις απιθανότητες που συνωστίζονταν στην εξέλιξή του (π.χ. την άνευ συνεπειών έκρηξη πυρηνικής βόμβας στο Λος Αντζελες), τις άχρηστες περιπέτειες της κόρης του Μπάουερ Κιμ (Ελίσα Κάθμπερτ) και την εμμονή του να παρουσιάζει τον -μαύρο μεν- πρόεδρο των ΗΠΑ Ντέιβιντ Πάλμερ (Ντένις Χέισμπερτ) ως μια άμεπτη, ηρωική φιγούρα. Ευτυχώς το «24» επέστρεψε σοφότερο στο τρίτο κύκλο του, αφού επέλεξε να αναπτυχθεί σε σαφώς πιο ρεαλιστικές διαστάσεις.

Τόλμησε να αμαυρώσει επιτέλους την προεδρική συμπεριφορά του επιβλητικού Χέισμπερτ και να βυθίσει το ήθος του Μπάουερ σε ένα γοητευτικά διφορούμενο, οδυνηρά οικείο σκοτάδι, προσφέροντας τη δυνατότητα στον παραγνωρισμένο Σάδερλαντ να καταθέσει μια συγκλονιστική ερμηνεία, με ελάχιστα, αλλά σπαρακτικά ξεσπάσματα. Την επόμενη χρονιά, αγνοώντας ευθαρσώς το γεγονός ότι προβάλλεται από το -φιλικά προσκείμενο στον Μπους κανάλι- Fox, έφτασε στην καλλιτεχνική και εμπορική ωρίμανσή του. Πλέον, το αναπόσπαστο κομμάτι- σύνθημα του αμερικανικού ονείρου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» τσαλαπατιέται αδυσώπητα (οι προτεραιότητες των αφοσιωμένων υπερασπιστών της πατρίδας αφενός τους αναγκάζουν σε αξιόποινες πράξεις και αφετέρου προκαλούν τη διάλυση της προσωπικής τους ζωής). Ο Αμερικανός πρόεδρος γκρεμίζεται από το βάθρο του (αρχικά παρουσιάζεται ως μια απρόσιτη, θεϊκή θαρρείς, φιγούρα, έτσι όπως περιφέρεται στον ουρανό, επιβλέποντας τα πάντα και δίνοντας εντολές, ενώ αργότερα είναι ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι, κρυμμένο στα έγκατα της γης). Τα όρια μεταξύ καλών και κακών είναι θολά και δυσδιάκριτα, ενώ ο Κίφερ καθηλώνει με τις διαστάσεις και το βάθος που δίνει στον χαρακτήρα του Τζακ, ανάγοντάς τον σε εμβληματικό ήρωα της ποπ κουλτούρας...

Για τους μυημένους, μετά από όλα αυτά, μια προειδοποίηση: ο πέμπτος κύκλος του «24», παρά τις όποιες προβλέψιμες σεναριακές ανατροπές ή την αξιοσημείωτη κοιλιά που δεν αποφεύγει στα πρώτα επεισόδιά του, μπορεί ακόμα και εκπλήσσει, προβληματίζει, συγκινεί και σημαδεύει. Απρόσμενα. Αβίαστα. Ειλικρινά. Γιατί ο Σάδερλαντ συνεχίζει να κάνει... παπάδες ως Τζακ Μπάουερ. Γιατί κάθε είδους εξουσία αμφισβητείται επίμονα, καθώς η διαφθορά και η τρομοκρατία αναπαράγονται πλέον και μέσα στους κόλπους τις αμερικανικής κυβέρνησης. Γιατί, όπως έγραψε το περιοδικό «Εntertainment Weekly», οι ερμηνείες (από την αγενή... γενναιότητα της Κλόι Ο’ Μπράιαν - Μέρι Λιν Ράτζκουμπ, την εύθραυστη αποφασιστικότητα της Οντρεϊ Ρέινς - Κιμ Ρέιβερ και την ήρεμη δύναμη του Μπιλ Μπιουκάναν - Τζέιμς Μόρισον, μέχρι την αλαφροϊσκιωτη εντιμότητα της Μάρθα Λόγκαν - Τζιν Σμαρτ και τη μεγαλομανία του προέδρου Τσαρλς Λόγκαν - Γκρέγκορι Ιτζιν), «δημιουργούν από μόνες τους ένα νέο είδος: το θέατρο δράσης». Γιατί, τέλος, 24 ώρες δεν είναι αρκετές...

extras
Πέρα από τον σχολιασμό επιλεγμένων επεισοδίων από τους δημιουργούς ή τους ηθοποιούς και 46 κομμένες σκηνές, απολαύστε συνεντεύξεις των θαυμάσιων πρωταγωνιστών, καθώς και ντοκιμαντέρ για τον καινοτόμο διευθυντή φωτογραφίας και τους ηρωικούς οπερατέρ, τη μουσική του Σον Κάλερι και τη δημιουργία των σκηνικών.

Ο Κίφερ μιλά για το ρόλο που του άλλαξε τη ζωή
Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι ο θάνατος του Τζακ Μπάουερ είναι κάτι που, αργά ή γρήγορα, μοιραία θα συμβεί. Οι σεναριογράφοι μας κάποιες φορές συμφωνούν μαζί μου, κάποιες άλλες όχι... Αν τελικά επιζήσει, θα ήθελα να τον δω να αποκτά τη σχέση που επιθυμεί, να συμφιλιώνεται με την κόρη του, να ξανακερδίζει τη ζωή του. Γιατί είναι ένας ήρωας που αγαπάω, κυρίως επειδή έχει μια ισχυρή ηθική διαίσθηση όσον αφορά τι είναι σωστό και τι λάθος. Μπορεί η ηθική μου να μην είναι ίδια με τη δική του, μπορεί να μην συμφωνώ πάντα μαζί του, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ζει, παραμένοντας ακλόνητα πιστός στις αξίες του, είναι ένα παράδειγμα που προσπαθώ να ακολουθώ.

Εξάλλου εγώ δεν είμαι εγκεφαλικός ηθοποιός. Αφετηρία στην προσέγγιση ενός ρόλου είναι για μένα η φυσική του κατάσταση. Και οι σωματικές απαιτήσεις που χρειάζονται για να ανταποκριθώ στη φυσική κατάσταση του Τζακ τον κάνουν ονειρεμένο ρόλο: με βοηθούν να ανακαλύψω πτυχές του που διαφορετικά θα έμεναν ανεξερεύνητες... Νομίζω ότι το να αρχίσουμε να συγκρίνουμε έναν φανταστικό κόσμο με την πραγματικότητα και να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τη λογική μιας σειράς στην καθημερινότητά μας είναι γελοίο, τρελό και επικίνδυνο. Διαφωνώ απόλυτα με την ιδέα ότι χρειαζόμαστε έναν Τζακ Μπάουερ εκεί έξω... Θα ήμουν ανόητος αν προσπαθούσα να προβλέψω πόση ακόμη ζωή έχει το «24» και δεν τολμώ να βάλω ημερομηνία λήξης στον ήρωά μου, αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε πόσες άσχημες μέρες μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.

Πιστεύω πάντως πως το κοινό που μας ακολουθεί ακόμα πιστά θα μου δώσει να καταλάβω πότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αποχωρήσω. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να λατρεύω αυτό που κάνω... Πριν το «24» έκανα - είτε συνειδητά, είτε επειδή δεν μπορούσα να βρω δουλειά- διακοπές διαρκείας από το επάγγελμα του ηθοποιού. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να είμαι ευγνώμων γι’ αυτή τη σειρά. Εκτός των άλλων με έκανε να αγαπήσω ξανά από την αρχή την ηθοποιία... Εγώ δεν παίζω videogames. Τα παιδιά όμως παίζουν και όποτε πιάνουν στα χέρια τους αυτό του «24» χάνουν επίτηδες για να με δουν να γίνομαι κομματάκια σε κάποια έκρηξη ή ανταλλαγή πυρών. Θεωρούν ότι αυτό είναι πραγματικά αστείο!