Μια δηλωμένη νοητική σκληρότητα κατατρέχει την αποστεωμένη μα πονηρή κωμωδία που διάλεξε ο Τρίερ για διάλειμμα από την «αμερικανική» του τριλογία- όπως, τελικά, όλες τις προηγούμενες δουλειές του. Ποια είναι η (σημαντική) διαφορά; Η υπέροχη αυθάδεια τούτου του αντάρτη προβοκάτορα των εικόνων, απόρροια μιας αυτοπεποίθησης που αγγίζει τα όρια... μεσσιανικού συνδρόμου, εδώ επιτέλους δραπετεύει προς μια σωτήρια ελαφρότητα.
Εστω κι έτσι, θα φύγουν άραγε όλοι οι καλεσμένοι ευτυχισμένοι από το υποθετικά... ασήμαντο πάρτι του Λαρς; Οχι όλοι. Κι όχι βεβαίως επειδή είναι βλάκας ή ατάλαντος. Ούτε επειδή η καλλιτεχνική... δραματική κομεντί του Δόγματος υπήρξε ένα πολύτιμο σκίρτημα ζωής στη χειμερία νάρκη του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν ο Δανός πρίγκιπας μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν του. Τα ατέλειωτα, παρότι γοητευτικά, ναρκισσιστικά παιχνίδια του σινεμά του. Τα αγαπημένα φθίνοντα ίχνη ενός καλλιτεχνικού παιχνιδιού και μιας σαρκαστικής ευφυϊας που προτιμάει να γκρεμίζει παρά να χτίζει.
Ο Τρίερ πάντα σοκάρει, μα δεν είναι βέβαιο ότι εκπλήσσει πλέον πραγματικά. Ετσι, θεατρικές και μάλλον «δογματικές» τεχνικές (ρεαλισμός και αποδομημένη κωμωδία, αντί για το γνώριμο ως τώρα δράμα ) γεμίζουν πάλι την οθόνη. Αυτή τη φορά, όμως, γελάει μαζί τους ο δημιουργός τους - και συνήθως περισσότερο από εμάς: εξάλλου, είναι ο ίδιος που απολαμβάνει τον ρόλο του αφεντικού των πάντων. Ετσι, τούτη η ανατρεπτική κωμωδία θα αγκαλιάσει κυρίως το καθιερωμένο κοινό του. Στο κάτω κάτω, μετά από 20 χρόνια καριέρας, ποιος μένει να ξαφνιαστεί και ποιος να ξαφνιάσει στο σύμπαν του Τρίερ; Οχι οι θεατές του - και σίγουρα όχι περισσότερο απ ό,τι μπορεί ο ίδιος να ξαφνιάσει τον εαυτό του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
