Αν αυτό που κρύβεται πίσω από τους πεντακάθαρους πάγκους των fast food είναι όντως τόσο τρομακτικό όσο το περιγράφει (και το δείχνει) ο Ρίτσαρντ Λινκλάτερ, τότε το Fast Food Nation είναι πρωτίστως μία ταινία καταγγελίας. Ενα μανιφέστο κατά της εξομοιωμένης με εκείνη των ζώων μεταχείρισης των μεταναστών, κατά της ανεπανόρθωτης οικολογικής καταστροφής που οδηγεί τον πλανήτη σε ένα αργό αλλά βασανιστικό τέλος και κυρίως κατά μίας κοινωνίας που τρέφεται και ζει (!) με ρυθμούς γρήγορου φαγητού, αναμειγνύοντας μέσα στην εθιστική συνταγή της ό,τι ξερνάει καθημερινά ο διογκωμένος οισοφάγος του δυτικού πολιτισμού.

Κι, όμως, ακόμη και στην πιο πολιτική στιγμή της καριέρας του (εκτός αν συμφωνείτε μαζί μου ότι το Πριν Το Ηλιοβασίλεμα θα μπορούσε να ρίξει κυβερνήσεις!), ο Λινκλάτερ επιμένει περισσότερο στην ουσία της χώνεψης παρά στον παραλογισμό της κατανάλωσης. Χώνοντας βαθιά τα δόντια του στα αμφίβολης ποιότητας αλλά καλοψημένα burgers των μεγάλων αλυσίδων γρήγορου φαγητού, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο best seller του Ερικ Σλόσερ προσπαθώντας να εικονογραφήσει αυτούσια τη διαλεκτική γύρω από τη σύγχυση μίας κοινωνίας που καταναλώνει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό -κυριολεκτικά-απλώς και μόνο επειδή βαριέται να αναζητήσει μία καλύτερη και πιο θρεπτική... γεύση.

Με περισσότερες από μία ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα (με κορυφαία αυτή των μεταναστών οι οποίοι αναγκάζονται να δουλεύουν στο εργοστάσιο όπου σφάζονται οι αγελάδες και διασκεδαστικά απέριττη αυτή της ομάδας που θέλει να ελευθερώσει τις αγελάδες) και αμετανόητα πιστός στο διαλογικό σινεμά που τόσα χρόνια υπηρετεί ο Λινκλάτερ προκαλεί, σοκάρει και επιτάσσει αντίδραση στη δράση. Αν τελικά παρασύρεται σε εύκολες δημαγωγίες ή μένει αναποφάσιστος για τον τρόπο με τον οποίο οφείλεις να ταρακουνήσεις μία ολόκληρη κοινωνία σε βαρυστομαχιά, είναι γιατί, όπως και να το κάνεις, η αλήθεια χωνεύεται δύσκολα!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ