Η συνέντευξη με τους δύο σεναριογράφους και σκηνοθέτες του Straight Story που ακολουθεί έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα και ένα ακόμη μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Και είναι ακριβώς το ίδιο: έγινε πριν κανείς δει την ταινία που είναι η βασική αφορμή της. Αν οτιδήποτε λοιπόν σε αυτόν τον κόσμο κρίνεται εκ του αποτελέσματος, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του...

Συνέντευξη στον Μανώλη Κρανάκη , Φωτό: Daniel Αnast

Πριν την πρώτη ερώτηση, θα ήθελα να ρωτήσω πόσο πολύ προσέχετε τα όσα λέτε σε όποια συνέντευξη δίνετε τον τελευταίο καιρό...

Εφη Μουρίκη: Λέμε ακριβώς ό,τι πιστεύουμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Συνηθίζουμε όταν περπατάμε να παρατηρούμε πράγματα και να κάνουμε αστεία ο ένας στον άλλο. Εκείνη την εποχή ήταν στα σπάργανα και η παράσταση «Αμλετ o Β*», που είναι μία παράσταση ανατρεπτική και μέσα από αυτή τη διάθεση γεννήθηκε το σενάριο. Είδαμε έναν γκέι στο δρόμο, κάποιους στρέιτ να τον δείχνουν και να τον σχολιάζουν και είπαμε «τι θα γινόταν αν αυτό ήταν από την ανάποδη;».

Το ότι αυτόματα αυτή η ιδέα, πριν ακόμη γίνει σενάριο, έχει πολιτική χροιά πόσο σας προβλημάτισε;

Β.Κ.: Η τέχνη οφείλει να κάνει πολιτική και πάντα πιστεύουμε ότι κάτι πρέπει να αποκομίσει ο θεατής. Να μπορεί να προβληματιστεί για κάποια γεγονότα που μπορεί να έχουν σφραγιστεί μέσα στο υποσυνείδητό του ή να έχουν ξεχαστεί μέσα από τις συνθήκες ζωής και της διαβίωσης και τα οποία καλό είναι να του υπενθυμίζεις.

Ε.Μ.: Ναι μεν είναι κωμωδία, αλλά είναι μία κωμωδία καταστάσεων, όχι γέλιο για το γέλιο. Υπάρχουν δραματικές σκηνές ενώ προσπαθήσαμε να αγγίξουμε αυτό το θέμα με όση σοβαρότητα - σε εισαγωγικά - μπορούσαμε και με όση αλήθεια απαιτούσε.

Υπήρχε όμως από πριν μία οργή περί του ρατσισμού απέναντι στους γκέι, τους μετανάστες και τις υπόλοιπες μειονότητες που σας ώθησε να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;

Β.Κ.: Οταν αποφασίσαμε να γράψουμε αυτό το σενάριο θέλαμε να δώσουμε το μήνυμα «παιδιά ξυπνήστε, κάτι συμβαίνει σε τούτη τη χώρα». Γιατί όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από έναν πουριτανισμό, όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού μας συμβαίνουν απίστευτα πράγματα.

Νιώσατε ότι με τα τελευταία γεγονότα που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, περί διεκδίκησης της κατοχύρωσης του γάμου των ατόμων ίδιου φύλου και της κατοχύρωσης ίσων δικαιωμάτων, σηκώνατε αυτόματα κι ένα βάρος γράφοντας αυτό το σενάριο;

Β.Κ.: Εμείς απλά γράψαμε μία ανθρώπινη ιστορία. Ενα love story από την αντίθετη πλευρά. Το δράμα ενός στρέιτ μέσα σε μία γκέι κοινωνία και τι σημαίνει δέχομαι κοινωνικό αποκλεισμό. Στη δική μας ταινία οι γκέι δεν είναι το Κλουβί Με Τις Τρελές...

Ε.Μ.: ...χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το Κλουβί Με Τις Τρελές δεν είναι μία υπέροχη ταινία... Κακά τα ψέματα. Μιλάει συνεχώς ο κόσμος για κλίκες. Δεν ευθύνονται οι γκέι και οι υπόλοιπες μειονότητες για το ότι συσπειρώνονται. Και είναι λογικό να φτιάχνουν τη δική τους κουλτούρα και να δηλώνουν την ταυτότητά τους. Εκεί πρέπει να δούμε το βάρος και τα αίτια που αναγκάζουν μία μειονότητα να χαρακτηρίζεται μειονότητα και να γκετοποιείται.

Και αν η ταινία γίνει ένα ακόμη επιχείρημα της κοινότητας ΛΟΑΤ (λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφισεξουαλικών, τρανσεξουαλικών) υπέρ των δικαιωμάτων τους, πώς θα νιώσετε;

Β.Κ.: Θα έχουμε κερδίσει διπλά το παιχνίδι, γιατί σκέψου ότι είμαστε ένα στρέιτ ζευγάρι.

Πιστεύετε ότι αν ήσασταν ένα γκέι ζευγάρι, θα σας εμπιστεύονταν για μία τέτοια ταινία; Δεν είναι πιο «ασφαλές» το ότι είστε στρέιτ;

Β.Κ.: Είναι πιο ασφαλές ή πιο «συμπαθητικό». Πιστεύω πως αν ήμασταν γκέι θα είχαμε περισσότερα απωθημένα.

Ε.Μ.: Και ίσως δεν θα είχαμε την αντικειμενικότητα που είχαμε τώρα.

Η ταινία είναι θεωρητικά -και μόνο από το θέμα της- υποψήφια για να πάει σε gay and lesbian κινηματογραφικά φεστιβάλ. Θα νιώθατε άβολα με αυτό;

Ε.Μ.: Φυσικά και όχι.

Β.Κ.: Στην τέχνη είναι όλα αποδεκτά. Οπως και στις επαναστάσεις. Κάθε επανάσταση έχει το λόγο της.

Η είσοδός σας στον κινηματογράφο -και ως σεναριογράφοι και ως σκηνοθέτες- ήταν «βαθιά νερά»;

Β.Κ.: Δεν ξέρω από πού πήγαζε όλη αυτή η σιγουριά, και ίσως ακουστεί υπερφίαλο, αλλά ήταν σαν να είχαμε κάνει ήδη πολλές ταινίες. Πρώτη φορά καθίσαμε να κάνουμε ντεκουπάζ, αλλά ήταν σαν να το ξέραμε. Συνειδητοποιήσαμε πως όλη η ταινία ήταν μέσα στο μυαλό μας. Και μέσα στις εφτά εβδομάδες γυρισμάτων μάθαμε πολλά πράγματα. Και υπήρξαν και άνθρωποι πιο έμπειροι από εμάς που μας προστάτεψαν από πολλές παγίδες και λάθη.

Ποιες ήταν οι αναφορές σας από τον κινηματογράφο; Μελετήσατε κάποιες ταινίες πριν ξεκινήσετε το γύρισμα;

Β.Κ.: Αυτό το στάδιο το περάσαμε. Αλλά από κάποιο σημείο και πέρα εγκαταλείψαμε κάθε εικόνα και αφήσαμε να γεννηθεί η ταινία.

Ε.Μ.: Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία ξεκινάς, κάποιες αφορμές... Οπως το μικρό βίντεο που γυρίσαμε ως φόρο τιμής στη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη. Αυτό μας οδήγησε και στο πώς τελικά θα παιχτεί από τους ηθοποιούς ολόκληρη η ταινία. Οσο σοβαρά παίζει ο Θοδωρής Αθερίδης τον Στέλιο, έτσι θα έπρεπε να παιχτεί και όλη η ταινία.

Ενα εξαιρετικό τρέιλερ...

Β.Κ.: Ιδέα της κυρίας Μουρίκη!!!

Ε.Μ.: Πολλοί το φοβήθηκαν. Πάντοτε βλέπω τα τρέιλερ πριν αρχίσει η ταινία. Και η άποψή μου είναι ότι πρέπει να προσφέρει κάτι που θα σου τραβήξει την προσοχή. Κάτι το διαφορετικό. Κάτι που να μην μοιάζει με ό,τι έχεις δεις πριν και θα δεις μετά. Το «Φύγε Στέλλα, κρατάω μαχαίρι» βρίσκεται στο DNA μας.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον ελληνικό κινηματογράφο;

Ε.Μ.: Μόνο στο θέατρο και στον κινηματογράφο μπορεί να γεννηθεί η αληθινή τέχνη. Να γίνονται πολλές ταινίες και να δίνονται ευκαιρίες.

Β.Κ.: Το πρόβλημα μας δεν είναι ο ελληνικός κινηματογράφος, αλλά η δομή του ελληνικού κινηματογράφου, δηλαδή η βιομηχανία κινηματογράφου που στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Πρέπει απλά κάποιος να ενδιαφερθεί. Κάθε δημιουργός έχει δικαίωμα στην τέχνη. Υπάρχουν παραγωγοί που κάνουν μία τηλεοπτική ταινία γιατί θέλουν να «πουλήσουν». Και υπάρχουν άλλοι που κάνουν ταινίες για δύο ανθρώπους. Αυτά τα δύο πρέπει να συμπορευτούν ή, αν όχι, να υπάρχει πλουραλισμός.

Ε.Μ.: Και ευτυχώς δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Πρέπει να δίνεται ευκαιρία σε διαφορετικά είδη ταινιών. Είναι μία τέχνη ακριβή που θέλει υποστήριξη. Χρειάζεται προγραμματισμός.

Τι απαντάτε στην οποιαδήποτε αρνητική ή θετική αντίδραση;

Ε.Μ.: Η απάντηση βρίσκεται στο τέλος της ταινίας. Οταν δημιουργείς κάτι, ο καθένας έχει την άποψη του. Δεν μπορείς να είσαι αρεστός σε όλους.

Υπάρχουν όμως κάποια εμπορικά εχέγγυα. Αναγνωρίσιμοι ηθοποιοί, κωμωδία...

Β.Κ.: Το πρώτο φταίξιμο θα το έχουμε εμείς. Η εμπορικότητα σαφώς και ενδιαφέρει όλους. Εμείς αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να αποφύγουμε τον εκλαϊκευμένο όρο «πουλάω», αλλά, μέσα από τη δική μας οπτική γωνία, να κάνουμε αυτό το σενάριο να πουλήσει.

Αγαπημένη κωμωδία, αγαπημένος σκηνοθέτης...

Ε.Μ.: Ο Γούντι Αλεν, ο Μπάστερ Κίτον, ο Τσάρλι Τσάπλιν...

Β.Κ.: Το Πάρτι και φυσικά το Της Κακομοίρας.

Ε.Μ.: Αγαπημένος σκηνοθέτης μου είναι... ο Μπέργκμαν!

Β.Κ.: Η δική μου αδυναμία είναι ο Γούντι Αλεν.