Οι Ζωές Των Αλλων, φαβoρί για τo ξενoγλωσσo Οσκαρ, την χρίζει ήδη ως πoλύτιμo εξαγώγιμo πρoϊoν της Γερμανίας. Δυστυχώς για τo Χoλιγoυντ, η ίδια παραμένει... ηθoπoιoς! Συνέντευξη στoν Μανώλη Κρανάκη

Πώς σας φαίνεται η Αθήνα και το φεστιβάλ της σε σχέση με το Βερολίνο;

Η Αθήνα είναι πιο χαοτική, με πολύ νεαρό κόσμο στους δρόμους, μία νεαρή πόλη... Ενιωσα σαν βασίλισσα περπατώντας στα μάρμαρα του μετρό. Το Βερολίνο είναι πιο ταξινομημένο. Εδώ μπορείς να βρίσκεσαι παντού και πουθενά ταυτόχρονα. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Της Αθήνας είναι εντυπωσιακό. Σαν ένα μικρό φεστιβάλ του Βερολίνου με νεανικό πρόγραμμα και συν το αφιέρωμα σε Γερμανούς δημιουργούς, πολλές ταινίες των οποίων δεν έχουν βρει ακόμη διανομή στη Γερμανία. Είναι εντυπωσιακό...

Νιώθετε πως είστε μέρος ενός νέου γερμανικού σινεμά που επιτέλους αρθρώνει λόγο στα κινηματογραφικά πράγματα του πλανήτη;

Και μέρος νιώθω και περήφανη νιώθω. Για πρώτη φορά υπάρχουν ανεξάρτητοι δημιουργοί που δεν νοιάζονται για τα χρήματα και τις εμπορικές ταινίες. Δημιουργοί που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον γερμανικό κινηματογράφο να βρει τον εαυτό του και να δει πώς θα προχωρήσει στο μέλλον. Η Γερμανία έχει αλλάξει, αλλά μόλις τώρα αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε. Πριν την πτώση του Τείχους όλοι έκλειναν τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα της χώρας, φτιάχνοντας κακές κόπιες αμερικανικών ταινιών. Τώρα πια υπάρχει μία γενιά που κοιτάζει στο σωστό σημείο: εκεί όπου γεννιούνται και αναπτύσσονται τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, εκεί που γεννιέται μία νέα ταυτότητα...

Πόσα κοινά έχετε με τον χαρακτήρα σας στις ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ του Φλόριαν φον Ντόνερσμαρκ;

Με κάποιον τρόπο η ηρωίδα μου είναι η ίδια η Ανατολική Γερμανία. Μία γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της μέσα σε ένα καταναγκαστικό σύστημα, να κερδίσει την ελευθερία της. Προσπαθεί να ζήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί, αλλά δεν τα καταφέρνει και καταρρέει. Παραμένει όμως ανεξάρτητη και δυνατή. Ξέρετε, χρειάστηκαν πολλά χρόνια μετά τον πόλεμο για να καταλάβει ο κόσμος τι πραγματικά είχε συμβεί. Δέκα χρόνια μετά το τέλος του χιτλερικού καθεστώτος η λογοκρισία συνεχιζόταν όπως και τότε. Αν ήμουν εγώ στη θέση της ηρωίδας, δεν θα έβλεπα τα πράγματα τόσο ρομαντικά. Νομίζω ότι θα είχα επιλέξει το δρόμο της φυγής...

Τι απαντάτε σε όσους επιμένουν να σας αποδίδουν τον χαρακτηρισμό «Ιζαμπέλ Ιπέρ της Γερμανίας»:

Εκτιμώ πολύ την Ιζαμπέλ Ιπέρ. Αυτό που κατά βάση μας συνδέει είναι το ειδικό ενδιαφέρον μας για την τέχνη. Ηθοποιία δεν σημαίνει να υποδύεσαι, αλλά να γίνεσαι κάθε τόνος της φωνής, κάθε κίνηση του χαρακτήρα... Η Ιπέρ επιλέγει ρόλους γυναικών που ζουν στο περιθώριο, πέρα από τα κλισέ. Ανεξάρτητες γυναίκες οι οποίες κρύβουν μυστήριο, σαν κι αυτές που μου αρέσουν και μένα. Πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν δουλεύει μόνο για τα χρήματα, αλλά κυρίως για να δημιουργεί ωραία πράγματα. Για να το πετύχεις όμως χρειάζονται θυσίες και θάρρος, αρετές και αξίες που λείπουν από τους περισσότερους.

Πού βρισκόσασταν όταν έπεσε το Τείχος;

Ημουν μέσα σε ένα θέατρο, παίζοντας. Ακούστηκε φασαρία και όλοι τρέξαμε να δούμε τι γίνεται. Δεν υπήρχαν παρά λίγες παρέες. Μέσα σε λίγη ώρα, η γιορτή είχε ξεκινήσει και θα τελείωνε πολύ αργότερα.

Υπάρχουν ακόμη νοσταλγοί του Τείχους;

Υπάρχουν (παύση).

Πώς αντιδράτε απέναντι στην ενοχή που ενυπάρχει σε όλους τους Γερμανούς σε σχέση με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Οι καινούριες γενιές νομίζω ότι πια έχουν απαλλαχτεί. Η δική μου γενιά πρέπει να αποτέλεσε την τελευταία που μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι οι Γερμανοί δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε δημοφιλείς. Προσωπικά νιώθω ότι έχω απελευθερωθεί από την ενοχή αυτή. Εστιάζω πια σε άλλα προβλήματα, εθνικά και μη, που τελικά έχουν περισσότερη σημασία.

Υπάρχει κάποιος Γερμανός σκηνοθέτης που είναι ο αγαπημένος σας;

Ο Μπίλι Γουάιλντερ (γέλια) θα μπορούσε να είναι Γερμανός... Ο Μουρνάου, νομίζω, είναι ο καλύτερος.