Μπαίνεις να δεις μια ταινία όπως το Half Nelson, κουρασμένος από τη σωρεία άχρηστων εικόνων που καταναλώνεις καθημερινά, για να βγεις με το βλέμμα ξανά καθαρό. Μπαίνεις στην αίθουσα με ένα φρικτό hangover από το ηχηρό τίποτα με το οποίο έφτασε να μοιάζει το μεγαλύτερο μέρος του σινεμά και βγαίνεις με το κεφάλι πιο ελαφρύ. Σε εκατό και κάτι λεπτά ταινίας, όση πεποίθηση στη δύναμη του κινηματογραφικού μέσου είχες μέχρι τώρα χάσει, την κερδίζεις ξανά. Αντλώντας σχεδόν από το τίποτα. Από έναν σκηνοθέτη και έναν ηθοποιό. Ο πρώτος έφτιαξε μια ταινία ατμόσφαιρας και διάθεσης, οργανικά δεμένης με τον υπαρκτό κόσμο έξω από την σκοτεινή αίθουσα. Ο δεύτερος άπλωσε στον διακριτικό καμβά του σεναρίου μια απίστευτη παλέτα συναισθημάτων. Με μια ερμηνεία που οφείλει να αποτελέσει σημείο αναφοράς όχι μόνο για τα ερχόμενα Οσκαρ αλλά για τα επόμενα χρόνια, ο Γκόσλινγκ έβαλε το πρόσωπό του ενέχυρο σε ένα χαμηλόφωνο και σχεδόν ελλειπτικό φιλμ που δεν αφήνεται στιγμή να υπερχειλίσει συγκινησιακά.

Ηρεμα, μεθοδικά και δημιουργώντας μια μυστήρια οικειότητα με τον θεατή, το Half Nelson παίρνει μια κουρασμένη φόρμουλα κοινωνικού σινεμά και της ξαναδίνει παλμό, αληθινή ζωή. Κοιτάζει πέρα από τα στερεότυπα, κινηματογραφικά και μη, για να βρει πίσω τους τη μαγκιά των απλών ηρώων, των ανθρώπινων αδυναμιών, των αναπάντεχων συμμαχιών που ενώνουν μεταξύ τους τις πιο μοναχικές υπάρξεις, των μικρών ιστοριών που κρύβουν μέσα τους οι μεγάλες πόλεις. Πετά έξω από το παράθυρο τις ανόητες ρητορείες, όταν προσπαθεί να αισθανθεί τι ακριβώς σημαίνει να πιάνεις πάτο. Και διαλύει κάθε επιτήδευση, όταν αντικρίζει μερικά από τα πιο βασανιστικά ερωτήματα αυτού του κόσμου με ένα αφοπλιστικό και σπαραξικάρδιο «δεν ξέρω». Ομοιο με αυτό του τρωτού και ατελούς ήρωά του. Ομοιο με το δικό μου και το δικό σου.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ