Το Α Scanner Darkly είναι μία βαθιά πολιτική ταινία. Αισθητικά, χτυπάει κάτω από τη ζώνη των επιλογών του σύγχρονου ψηφιακού Χόλιγουντ, επενδύοντας στην τεχνική του ρομαντικού και οπτικά απαστράπτοντος rotoscoping που o Λινκλέιτερ εισήγαγε στο Waking Life του 2001. Σεναριακά μεταφέρει αυτούσιο το παραισθησιογόνο σύμπαν του Φίλιπ Κ. Ντικ, πνίγοντας μέσα στον ακατάπαυστο, πανέξυπνο διάλογο κάθε πιθανή παρέμβαση δράσης (ή αδράνειας). Και σκηνοθετικά απογειώνει το εγχείρημα του σε μία ισόποσων δόσεων ταινία μυστηρίου στα όρια του νουάρ και πολιτικής ταινίας έτσι όπως ήξερε να τις φτιάχνει το αμερικανικό σινεμά του 70.

Πίσω από τη δυσκολονόητη συχνά πλοκή και ακόμη πιο πίσω από τους επιζωγραφισμένους ηθοποιούς κρύβεται ένα εγκεφαλικό παιχνίδι υπερβολικών δόσεων για δυνατούς λύτες, που όμοιό του δεν θα τολμούσε να γυρίσει σκηνοθέτης της γενιάς του Λινκλέιτερ. Γιατί ό,τι μένει τελικά από αυτή την ενδοφλέβια κινηματογραφική ένεση είναι η πικρή (πολιτική) διαπίστωση για τον κόσμο που ζούμε. Αυτόν που θαμπώνεται από δήθεν μοντέρνες ταινίες, που προτιμά τους σταρ από τους καλούς ηθοποιούς και γίνεται αργά, σταθερά και κυρίως συνειδητά κομμάτι ενός συστήματος που ευνοεί την κρατική διαφθορά, την κοινωνική υποκρισία και τον απανταχού ρέοντα κυνισμό.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ