Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Κρίστοφερ, πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας βιομηχάνων, καλείται να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση και να θυσιάσει την ευτυχία του...
«Οι ταινίες δεν είναι για την κατώτερη ή για την ανώτερη τάξη. Είναι ταινίες που διαδραματίζονται σε μια από αυτές τις τάξεις» ισχυρίζεται ο Περ Φλι για την κοινωνική του τριλογία και αν η Ανθρωποκτονία αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα δραματικής χρήσης του κοινωνικού περιβάλλοντος, τότε σε τι βαθμό κρίνεται επιτυχημένη η δεύτερη ταινία της σειράς Κληρονομιά;
Εδώ ο Δανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με την ανώτερη τάξη και συγκεκριμένα με την οικογένεια του Κρίστοφερ, ιδιοκτήτρια μιας γιγάντιας χαλυβουργικής. Οταν ο πατέρας αυτοκτονεί, όλοι στρέφονται στο μεγάλο γιο, ο οποίος έχει εγκαταλείψει την Κοπεγχάγη για μια ανέμελη ζωή στην Στοκχόλμη με την όμορφη γυναίκα του. Ηθικά διλήμματα, οικογενειακές υποχρεώσεις και το βάρος μιας μεγάλης κληρονομιάς ωθούν τον Κρίστοφερ στην προβλεπόμενη οδό, για να βρεθεί τελικά ιδιοκτήτης της χαλυβουργικής.
Αν στην Ανθρωποκτονία ο Φλι αναφέρεται στο μύθο του Ικάρου, εδώ ανατρέχει κατευθείαν στον «Βασιλιά Λιρ». Τα συστατικά της σαιξπηρικής τραγωδίας βρίσκονται παντού: ο θάνατος του εργοστασιάρχη - βασιλιά, οι επίδοξοι κληρονόμοι, η μητρική επιβολή, ο εξαρτώμενος λαός (βλ. εργάτες), οι ίντριγκες και το τίμημα της εξουσίας.
Το κινηματογραφικό λεξιλόγιο του Φλι, με το καδράρισμα να απομονώνει την οικογένεια από τα πλήθη των εργατών, υπογραμμίζει τον κλασικό τόνο της ταινίας και τονίζει το αναπόφευκτο, αυτή τη βαριά αίσθηση του μοιραίου. Σε αντίθεση, όμως, με την Ανθρωποκτονία, όπου η εικόνα μιας ολόκληρης κοινωνίας ζωντανεύει από τους χαρακτήρες και τις επιλογές τους, εδώ όλοι οι χαρακτήρες υπακούουν τυφλά στο αυστηρό κοινωνικό πλαίσιο του σκηνοθέτη, με αποτέλεσμα να προσκρούουν συχνά στον τοίχο της τυπολογίας και της περιγραφής αντί της εμβάθυνσης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΤΟΒΡΑΚΗΣ
