Είδα το TRANSAMERICA στο φεστιβάλ του Βερολίνου, ένα χρόνο πριν η Φελίσιτι Χάφμαν φτάσει στις υποψηφιότητες των Οσκαρ και η διεθνής κριτική αποθεώσει την ερμηνεία της ως μία από αυτές που γράφονται αυτόματα στην ιστορία για το θάρρος τους και την υπεράνθρωπη απειλή τους στην όποια συμβατική έννοια της υποκριτικής. Τότε δεν ήξερα ποια ήταν η Χάφμαν και κυρίως δεν ήξερα ότι η Μπρι ήταν η υποκριτική έμπνευση μίας γυναίκας. Ημουν σχεδόν σίγουρος πως αυτός που υποδύεται με τόση μελαγχολική πειθαρχία την Μπρι, ακολουθώντας την στο δικό της προσωπικό ταξίδι προς την... ελευθερία, είναι άντρας.

Και μετά έμαθα... Εμαθα πως ο μοναδικός τρόπος να κινηματογραφήσεις έναν τόσο πολύπλοκο ήρωα είναι να παραδοθείς στην αλάνθαστη γοητεία της απλότητας. Εμαθα πως οι προκαταλήψεις είναι προκαταλήψεις μέχρι τη στιγμή που κάποιος σε μαθαίνει να τις ξεπερνάς.

Και (κυρίως) έμαθα πως μια μικρή ταινία δρόμου μπορεί να καταλήξει σε ένα αποκαλυπτικό μονοπάτι αλήθειας που, ακόμη και αν δεν σου αλλάξει τη ζωή, τουλάχιστον σου δείχνει μερικούς τρόπους να την αλλάξεις μόνος σου. Μ.Κ.