Για όσους τρέφουν έστω και την παραμικρή συμπάθεια προς την ομολογουμένως υπερεκτιμημένη ράτσα των b-movies, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπρους Κάμπελ (πρωταγωνιστή των δύο EVIL DEAD του Σαμ Ράιμι) θα έπρεπε κανονικά να προκαλέσει ανατριχίλες ενθουσιασμού... Θα έπρεπε, αν δεν ήταν τόσο πεισματικά προσηλωμένο σε ένα απλοϊκό σενάριο, χωρίς την ελάχιστη διαφυγή ενός -έστω και λανθασμένου- αυτοσχεδιασμού και κυρίως αν δεν ήταν τόσο ρομαντικά προσηλωμένο στην πρωταρχική έννοια του μικρού, ανέμελου και αθώου από υπερφορτώσεις b-movie. Είκοσι χρόνια μετά τη σύλληψή του και μετά από την απανταχού κακοποίηση του είδους (ακόμα και μέσα στα γρανάζια του Χόλιγουντ), το υβρίδιο του Φράνκενσταϊν, της Νύφης του Φράνκενσταϊν και λοιπών αγνώστων τέκνων του είδους δεν είναι ούτε όσο αστείο πρέπει, ούτε όσο υπερβολικό πρέπει, ούτε όσο σπλάτερ θα απαιτούσε το θέμα του και κυρίως δεν είναι ούτε όσο πολιτικά ανορθόδοξο θα έπρεπε. Τα αστεία περί αμερικανικής ηλιθιότητας μεταφερμένα στη Βουλγαρία (!) μοιάζουν σαν έκθεση ανηλίκου και, παρ όλες τις προσπάθειες του Κάμπελ και της παρέας του (ο Τεντ Ράιμι του EVIL DEAD στον καλύτερο ρόλο της ταινίας), το αποτέλεσμα είναι μάλλον ένα θέαμα ρετρό αναπόλησης του Κάμπελ, την ίδια ώρα που ο Ράιμι ετοιμάζει τον τρίτο SPIDER-MAN... Μ.Κ.