H καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς δεν είναι μόνο ένα κλειστοφοβικό θρίλερ επιβίωσης γυρισμένο με το νεύρο και την πειθαρχία μιας σπουδαίας δημιουργού, αλλά κι ένα άγριο παραμύθι για τα όνειρα που χρειάζονται μόνο μία στιγμή για να γίνουν εφιάλτες. Και όλα αυτά ενώ απλώνεται πάνω στις φοβίες της εποχής μας ταυτόχρονα βίαιο και τρυφερό, προσωπικό και συλλογικό, κινηματογραφικό και «αληθινό». Με την απλότητα και τη σαφήνεια που του αρμόζει, πιο δυνατό από οτιδήποτε κραυγαλέο (θα ήθελε να) αντηχεί ως κοινωνικός ρεαλισμός... Μ.Κ.