O D Jay, νταβατζής από το Μέμφις, είναι ένας άνθρωπος που εμπορεύεται πόρνες και ναρκωτικά. Ενας αντιπαθητικός τύπος που, σε μια κρίσιμη και οριακή στιγμή, περνάει μια προσωπική και πνευματική κρίση, αποφασίζοντας τελικά να αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Ο D Jay θέλει να γράψει στίχους για να γίνει ράπερ και να ξεφύγει από τα αδιέξοδα της παλιότερης ζωής του. Θέλει να αλλάξει, να σωθεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Ομως, πόσο εφικτό μπορεί να αποβεί κάτι τέτοιο;
Στο Hustle And Flow δεν συναντάμε το τυπικό success story της φήμης και «ανόδου» στην κοινωνία. Ο Τέρενς Χάουαρντ (ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του) ερμηνεύει με αποστομωτική δεινότητα έναν τιποτένιο «ghetto street nigga» με όνειρο να γίνει κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Εστω κι έτσι, όμως, δεν καταφέρνει ποτέ να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Ακόμα και όταν τραγουδάει, οι μόνοι στίχοι που μπορεί να ξεστομίσει είναι «beat that bitch». Ολα τα όνειρα της ζωής του χωράνε σε ένα ντέμο. Κι αυτό πρέπει να φτάσει στον καταξιωμένο ράπερ Σκίνι Μπλακ (σταθερά καλός στις κινηματογραφικές του εμφανίσεις ο Λούντακρις) για να εξασφαλίσει ο ήρωάς μας ένα αύριο, όχι απαραίτητα επιτυχημένο εμπορικά, αλλά τουλάχιστον πιο ανθρώπινο.
Ο D Jay θέλει να εξημερώσει το αγρίμι μέσα του και να έρθει ξανά σε επαφή με την καλύτερη πλευρά του, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να γίνει «κάποιος». Ωστόσο, πάλι θα εκμεταλλευτεί πόρνες, θα γίνει βίαιος και θα προδώσει.
Αυτή η άκρως αντιφατική πλευρά του χαρακτήρα ίσως απογοητεύσει όσους σάστισαν με την οσκαρική βράβευση των 3 6 Mafia και κοιτούσαν πιθανώς με απορία την υποψηφιότητα για Οσκαρ α αντρικού ρόλου του Χάουαρντ. Οσους δεν κατανοούν ότι οι γειτονιές των γκέτο δεν υπάρχουν μόνο σε αμερικανικές μεγαλουπόλεις και πιστεύουν πως oι ταινίες που διαδραματίζονται εκεί οφείλουν να ασχολούνται με θέματα όπως οι συμμορίες και η βία - και όχι με τα όνειρα ενός βασανισμένου ανθρώπου ο οποίος έχει καταστρέψει υπερβολικά πολλές ζωές για να δικαιούται άλλη μια ευκαιρία.
Η ταινία απευθύνεται και σε όσους τυχόν ακόμα νομίζουν πως το χιπ χοπ δεν είναι «πραγματική μουσική» και σίγουρα όχι «τέχνη» και αντιμετωπίζουν τους ράπερ ως κάτι τύπους που μιλούν και βρίζουν ρυθμικά. Δεν χρειάζεται να αγαπά κανείς το ραπ για να αγαπήσει αυτή την ταινία, μέσα όμως από τη βία και την πικάντικη γλώσσα των κομματιών «Whoop That Τrick» και «Ιts Hard Out Here for a Ρimp» που ξεστομίζει ο ήρωας του φιλμ βγαίνει μια αγνή μα και επικίνδυνη ποίηση, η οποία δεν μπορεί παρά να σε κινητοποιήσει συναισθηματικά. Με τη βοήθειά της, το Hustle And Flow γίνεται ένα απελπισμένο τραγούδι για τη ματαιότητα των ονείρων, για την ψευδαίσθηση του ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει με μεγάλες αποφάσεις ή ότι υπάρχει ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ενας ήσυχος επικήδειος για τα σαθρά θεμέλια της δήθεν αδελφικής φιλίας και τους δεσμούς καταγωγής, για την αγάπη και την έλλειψη ανιδιοτέλειας των ανθρώπων που καταστρέφει και καταλύει τα πάντα.
Μια σπουδαία ερμηνεία πρωτοστατεί σε ένα γεμάτο ενέργεια σκηνοθετικό ραπάρισμα που μυρίζει δρόμο και φωνάζει τις αλήθειες του με βρόμικους στίχους που σε κερδίζουν με την τσαλακωμένη ομορφιά τους.
Από τον Αντρέα Κύρκο
if you like this...
...αναζήτησε το 8 MILE (2002, περιοχής 2, VIDEOSONIC), του Κέρτις Χάνσον που αποτελεί την τελευταία φορά που η μουσική χιπ χοπ είχε δραματουργική δύναμη και δεν ήταν απλά στο φόντο της ιστορίας.
...δες οπωσδήποτε το BIGGIE AND TUPAC (2002, περιοχής 2, OPTIMUM ENTERTAINMENT) του Νικ Μπρούμφιλντ, ένα ντοκιμαντέρ- σταθμό για όλα όσα θα έπρεπε κάποιος να ξέρει για το χιπ χοπ της δεκαετίας του 90.
...τσέκαρε το RAY (2004, περιοχής 2, VIDEOSONIC ), όχι για την πολυσυζητημένη (και βραβευμένη με Οσκαρ) ερμηνεία του πρωταγωνιστή του, μα για να πετύχεις τον Τέρενς Χάουαρντ σε έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο.
Rappers Delight...
«Πριν το HUSTLE AND FLOW είχα κάνει μόνο μια μικρή και χαμηλού κόστους ταινία σε βίντεο, δεν είχα καμία εμπειρία και έπρεπε να μάθω μόνος μου τη διαδικασία. Στο Μέμφις κατάλαβα πως μόνο η δημιουργία μπορεί να μας σώσει όλους. Εβλεπα όλους τους τοπικούς ράπερ να κάνουν τη μουσική τους με τον ίδιο τρόπο που έκανα την ταινία μου, δηλαδή με όποιο μέσο είχα διαθέσιμο. Εβγαζαν από τη λειτουργία τα ψυγεία και σταματούσαν τα κλιματιστικά γιατί πέρναγε ο ήχος στο μικρόφωνο, δανείζονταν τα MPC των φίλων τους και ό,τι μηχάνημα είχαν. Ηταν μια ακατέργαστη μορφή δημιουργίας. Δεν χρειαζόταν να έχεις λεφτά, αρκούσε να έχεις κάτι να πεις και να το φώναζες δυνατά. Πάντα πίστευα ότι δεν είχε γίνει ακόμα η ταινία που θα έδειχνε αυτά τα πράγματα. Δεν είχε γίνει ακόμα η ταινία για ανθρώπους που δημιουργούν μουσική. Συνήθως η παρουσίαση της ραπ εστιάζει στην ερμηνεία. Ποτέ δεν φάνηκε η δουλειά του παραγωγού, ο ρόλος του συνθέτη, η φαντασία στα sampling, ο τρόπος που γράφονται οι στίχοι. Αισθάνομαι ότι είμαι blues σκηνοθέτης που αντλεί από ωμά και άγρια θέματα. Οχι για την ασχήμια τους, αλλά για ανθρώπους που έχουν δίψα γι αυτά που θέλουν να αποκτήσουν. Από εκεί πηγάζει η μουσική που ακούω, από τον Μπι Μπι Κινγκ στον Αϊζακ Χέιζ και από τον Οτις Ρέντινγκ στους 3 6 Mafia. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που ήταν μπροστά μου ο Αϊζακ Χέιζ και ο Λούντακρις κι έβαλα το τραγούδι «Walk On Βy» για να δημιουργήσω καλή ατμόσφαιρα. Ρώτησα τον Αϊζακ αν έχει ακούσει το πρώτο τραγούδι του Λούντακρις. Είχε κάνει sampling το «Walk On Βy». Ο Αϊζακ δεν είχε ιδέα. Από τον Αϊζακ στον Λούντακρις, η μουσική εξελισσόταν μπροστά μου και αυτή ήταν μια σπουδαία στιγμή για μένα...». Κρέγκ Μπρoύερ
