Οι Νταρντέν περιγράφουν χωρίς ηθικολογίες τα διλήμματα και τις σπασμωδικές κινήσεις ενός νεαρού που έρχεται αντιμέτωπος με την απρόσμενη πατρότητα και προσπαθεί απεγνωσμένα να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Αν και εκφράζονται με το γνώριμο ντοκιμαντερίστικο ύφος τους, που ομολογουμένως κάποιους είχε αρχίσει να κουράζει, μας κερδίζουν ξανά αναδεικνύοντας την τραγωδία και τον τρόμο από μια καθημερινότητα που δεν βρίσκεται καθόλου μακριά μας. Η απόφαση να ολοκληρώσουν το μινιμαλιστικό τους δράμα με μια πινελιά μετρημένης έστω αισιοδοξίας, στέφει το Παιδί ως την πιο ουμανιστική δημιουργία τους. Θ.Π.