Εχοντας για πάντα καταχωρημένο στο ενεργητικό του, όχι μόνο έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά και μέρος από την συγγραφή του αξεπέραστου This Is Spinal Tap, ο Κρίστοφερ Γκεστ πέρασε κάποια στιγμή στη σκηνοθεσία χάρη σε ένα εντελώς δικής του σύλληψης κωμικό σινεμά. Με βασικό εφόδιο την ψευδο-ντοκιμαντεριστική σύλληψη που είχε η ροκ παρωδία του Ρομπ Ράινερ, ο Γκεστ αξιοποίησε το συγκεκριμένο στιλιστικό τέχνασμα ως όχημα για τις δικές του δημιουργίες. Οι τρεις καλύτερές του βρίσκονται κλεισμένες σε αυτό το box-set, το οποίο διόλου τυχαία διαλέγει ως εκκίνησή του το 1996: χρονιά που ο Γκεστ μας χάρισε με το Waiting For Guffman μία από τις ωραιότερες κωμωδίες του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά.
Στην ταινία αυτή συναντά κανείς αυτούσια όλη τη μεθοδολογία του σκηνοθέτη. Τη σκιαγράφηση ενός εκκεντρικού μικρόκοσμου, κατοικούμενου από χαρακτήρες με εμμονές και ιδιορρυθμίες. Τον καταμερισμό της δράσης σε άφθονα και διαφορετικά πρόσωπα και σε πολλαπλές αφηγηματικές γραμμές, που ενώνονται συνήθως στο τέλος. Τη χρησιμοποίηση της ίδιας εξαιρετικής ομάδας ηθοποιών, όλοι τους συνεργάτες του Γκεστ από τη δεκαετία του 70 και τις μέρες της κωμικής κολεκτίβας του Second City, όλοι τους σε έναν τέλειο ερμηνευτικό συγχρονισμό. Την επίκληση ενός χειροποίητου, ανεπιτήδευτου και διαρκώς αυτοσχεδιαστικού τρόπου να αντλείς γέλιο από τις πιο κοινότοπες καταστάσεις.
Ο Γκεστ αποφεύγει τα εξόφθαλμα αστεία, αδιαφορεί για τα εύκολα καλαμπουράκια και αποφεύγει τις κακόγουστες κακοτοπιές. Προτιμά να χειρίζεται υπαινικτικά το χιούμορ του, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διατηρεί απόλυτη συναίσθηση του αντικειμένου που παρωδεί. Τον προδίδει, έπειτα, κι εκείνη η φανερή συμπάθεια που τρέφει για τους ήρωές του. Οι ταινίες του είναι στο βάθος καλόκαρδες και τρυφερές, γιατί παρ όλη την ειρωνεία και τη σάτιρα, ο Γκεστ δεν αρνείται την αγάπη που έχει γι αυτούς τους ατελείς και μονίμως πλανεμένους χαρακτήρες που κατοικούν στις ιστορίες του. Σε αυτούς στηρίζει τις απίστευτες διηγήσεις του: Για τη θεατρική παράσταση που στήνουν μια χούφτα επαρχιώτες στο Waiting For Guffman, νομίζοντας ότι η (εγγυημένη) επιτυχία της θα τους οδηγήσει μέχρι το Μπρόντγουεϊ. Την τραγελαφική ανθρώπινη σύγχυση που συγκεντρώνουν γύρω τους οι ετήσιοι διαγωνισμοί σκυλιών στο Best In Show (2000). Ή το σμίξιμο μετά από δεκαετίες ενός θρυλικού συγκροτήματος της φολκ μουσικής στο Α Mighty Wind (2003). Βλέποντας κανείς αυτά τα θεσπέσια φιλμ είναι σαν να ανακαλύπτει από την αρχή τη χαμένη γοητεία της απλότητας στην αφήγηση, τη σεναριακή συγγραφή και την αντίληψη περί κωμωδίας. Απολαυστικά sui generis δημιουργός, ο Γκεστ έχει έναν απαράμιλλα ψυχαγωγικό τρόπο να σου τα υπενθυμίζει. Λ.Κ.
