Εστω ότι αμερικανικό κινηματογραφικό περιοδικό είχε την φαεινή ιδέα να καλέσει τους Τζον Τραβόλτα, Τζάρεντ Λίτο και Σάλμα Χάγιεκ για μια φωτογράφηση - φόρο τιμής στο cult classic «Τhe Honeymoon Κillers» του Λέοναρντ Κασλ. Και ότι στη συνέχεια παίρναμε όσες φωτογραφίες τραβήχτηκαν, τις βάζαμε στη σειρά και μπαλώναμε κακήν κακώς τα κενά με λίγη δράση, συντονισμένη ανέραστα από κάποιον Τοντ Ρόμπινσον (πρόκειται για τον εγγονό του ανθρώπου που ερεύνησε την πραγματική υπόθεση των δολοφόνων. Δηλαδή σα να λέμε ότι επειδή ο προπάππος μου ήταν αντάρτης, η μάνα μου έπρεπε να γράψει τον «Αρχηγό Των Ατάκτων»). Θα αποφαινόμουν ότι το άθροισμα μοιάζει με ελκυστική βιτρίνα ενός άδειου μαγαζιού, αλλά με τη σκανδαλωδώς ανύπαρκτη χημεία μεταξύ Λίτο και Χάγιεκ κι αυτό ευφημισμός θα ήταν.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα, όμως; Από τη «Μαύρη Ντάλια» και τον «Καλό Γερμανό» μέχρι τους «Δολοφόνους» αυτούς και την αναβίωση μελβιλικών νουάρ στη Γαλλία, τα κρούσματα μιας «post» αισθητικής που δεν χαριεντίζεται παρά μόνο με τον εαυτό της παίρνουν διαστάσεις επιδημίας. Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί, σιγοτραγουδάνε σε ντουέτο η Μπόνι και ο Κλάιντ από τους τάφους τους, ενώ το πουκάμισο των μεταμοντέρνων ασκήσεων ύφους έχει ήδη ξεχειλώσει. Με τι να τους αντικαταστήσουμε, όμως, σε καιρούς χαλεπούς για νουάρ πρίγκιπες;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ