H εκδρομή τριών νεαρών παραθεριστών στην αυστραλιανή ενδοχώρα μετατρέπεται σε εφιάλτη από έναν μυστηριώδη ντόπιο που τους επιτίθεται χωρίς τον παραμικρό λόγο.
Από τη μια πλευρά, η μέρα με τις ξεκάθαρες εικόνες της και το καθησυχαστικό φως της. Από την άλλη, η βαθιά νύχτα που σπρώχνει τον καθένα να σκαρφιστεί τα πιο τρομακτικά πράγματα. Από τη μια ένα απέραντο τοπίο, πανέμορφο και επιβλητικό, που σε καλεί να χαθείς στο εσωτερικό του. Από την άλλη η εικόνα μιας φύσης που φροντίζει να επισημάνει με την πρώτη ευκαιρία πόσο ξένος και απρόσκλητος, ουσιαστικά, είσαι μέσα της. Από τη μια μεριά, μια χούφτα νεαρά παιδιά- ελκυστικά, χαμογελαστά, αξιαγάπητα. Από την άλλη, ένας ερημίτης- μπαμπούλας που ξεπηδά από το πουθενά, προφασιζόμενος στην αρχή ότι ενδιαφέρεται να τα βοηθήσει για να τα μακελέψει σαδιστικά και χωρίς καμιά απολύτως αιτία.
Το δεξιοτεχνικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του αυστραλού Μακ Λιν είναι γεμάτο από τέτοιες αντιθέσεις. Κυρίως όμως διακατέχεται από έναν αρχέγονο φόβο- αυτόν του ανθρώπου που νιώθει δικαιολογημένα τρωτός και αβοήθητος απέναντι σε έναν αόρατο μα διαρκή κίνδυνο, ο οποίος κρύβεται παντού μέσα σε αυτή την «ευλογημένη» πλάση, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει γερά και απροειδοποίητα. Το θέαμα τριών συμπαθέστατων ηρώων, που εντελώς αψυχολόγητα και πέραν πάσης λογικής υφίστανται την πιο βασανιστική εξόντωση, μοιάζει με φαρμακερό δηλητήριο που ποτίζει τα φιλήσυχα ηλιοβασιλέματα και τα καρτ- ποσταλικά πλάνα του πρώτου μισού της ταινίας. Πίσω από τις παραπλανητικές exploitation επιφάνειες, οι οποίες αντλούν θεματικά από πολλές ανάλογες ταινίες του είδους (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο Με Το Πριόνι»του Τομπ Χούπερ), το ζοφερό «Wolf Creek» κρύβει μια ανησυχητική έκκληση διαρκούς επιφυλακής απέναντι σε οτιδήποτε φωτεινό, αθώο και ξένοιαστο φαίνεται να μας αποσπά από τη μια και αδιάσειστη αλήθεια, που είναι το σκοτάδι και η τυραννία του αγνώστου.
Λουκάς Κατσίκας
