Ενα παράξενο αγόρι αφήνει την επαρχιακή ζωή της Ιρλανδίας του 70 και ξαναγεννιέται ως τραβεστί στο Λονδίνο, αναζητώντας τη μητέρα που ποτέ δεν γνώρισε.

Μέτριες κριτικές πήρε η ταινία, αλλά δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Το « Breakfast On Pluto» είναι αταξινόμητο, παράξενο κι απρόβλεπτο. Ούτε αρκετά ρομαντικό, ούτε ηρωικό, ούτε δραματικό, ούτε κωμικό. Με μια επιπόλαιη εκτίμηση, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Τζόρνταν απέτυχε να βρει ένα καθαρό κέντρο βάρους. Κι όμως η ταινία έχει κάτι μαγευτικά σουρεαλιστικό, κάτι γοητευτικά ξεκούρδιστο στους μεθυστικούς της τόνους. Αφεθείτε και πράγματι θα σας ταξιδέψει.

Ο ήρωάς της δεν είναι παρά μια έκπληκτη Αλίκη που βυθίζεται αυτάρεσκα στη χώρα των θαυμάτων. Είναι Ιρλανδός, αγνώστου πατρός και μητρός, γκέι και μπλεγμένος με τους τρομοκράτες του ΙΡΑ. Οταν τα πράγματα φτάνουν στο «μη παρέκει», φεύγει για το Λονδίνο. Η απόσταση, όμως, από την ταραγμένη Ιρλανδία των καθολικών ενοχών ως το glam Λονδίνο είναι τεράστια κι ο νεαρός φροντίζει να την διανύσει με τη μεγαλύτερη δυνατή τρέλα.

Φτάνοντας λοιπόν στο Λονδίνο, χώνεται στα καμπαρέ και γίνεται μια αληθινή drag queen. Τόσο αληθινή, ώστε κι ο ίδιος πιστεύει ότι είναι γυναίκα. «Αν δεν ήμουν τραβεστί και τρομοκράτης», ρωτάει τον άνδρα που ερωτεύτηκε, «θα με παντρευόσουν;».

Και πίσω απ όλα αυτά, υπάρχει πάντα η αναζήτηση της χαμένης μητέρας, που τον εγκατέλειψε όταν ήταν μωρό. Η μήπως η μητέρα δεν αποτελεί παρά την αφορμή μιας βαθύτερης αναζήτησης, που από την μια είναι μελό κι από την άλλη πολύχρωμη σαν φευγάτο άκουσμα λονδρέζικης ποπ του 70;

Με έναν απίθανο Κίλιαν Μέρφι που θα άξιζε το φετινό Οσκαρ, ο Τζόρνταν παίζει με την πλάκα και τη συγκίνηση και περνά πίσω από τον καθρέφτη της ιρλανδικής του καταγωγής για να δει αυτά που βρήκε η δική του Αλίκη. Μια ποπ, αρσενική Αλίκη, τυλιγμένη με φτερά και στρας.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ