Ο άλλος εαυτός του Χάρη, το συναισθηματικό βάρος που δεν τον αφήνει να προχωρήσει μπροστά, αναπνέει χάρη σε ένα από τα σημαντικότερα νέα ερμηνευτικά ταλέντα της χώρας: τον Αντώνη Λουδάρο.

Το να παρακολουθείς αυτόν τον ηθοποιό να συλλαμβάνει με ευαισθησία την ευάλωτη, αδιαμφισβήτητη ανθρωπιά του ήρωα- παράδοξου που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα αρπάζει ως δεινός ζογκλέρ τα εναλλάξ δραματικά και κωμικά στοιχεία του σεναρίου, παραμένοντας μέχρι τέλους απόλυτα συγχρονισμένος στους ρυθμούς τους, είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις. Σε συνδυασμό με τις ρεαλιστικές (και κάθε άλλο παρά θεατρικά πομπώδεις) ερμηνείες και των υπολοίπων, διασημότερων ή μη ηθοποιών, το -πρωτόγνωρο στα χρονικά του νεότερου ελληνικού σινεμά- αλάνθαστα ελληνικό, καλοκαιρινό, αποκαλυπτικό φως στο οποίο βαπτίζει κάθε σπιθαμή του σελιλόιντ ο ενθουσιώδης νεόκοπος διευθυντής φωτογραφίας, την αρτιότητα κατασκευής και τη πρωτότυπη σεναριακή ιδέα (που τολμά να προσεγγίσει έναν χαρακτήρα με δύο ηθοποιούς), κάνουν την παρακολούθηση αυτής της... άτακτης Μέλισσας απολαυστική και γεμίζουν, με άνεση, ευχάριστα το δίωρο.

Δυστυχώς, όμως, μεταφέροντας στο πανί την ομότιτλη, υπερεπιτυχημένη παράστασή του, ο Αθερίδης δεν καταφέρνει να ξεφύγει εντελώς από τη στατική φύση της. Ετσι μας παραδίδει ένα ημίαιμο κινηματογραφικό πλάσμα, λιγότερο συγκινητικό ή αστείο από τις προσδοκίες του, που καταλήγει σε ένα αμήχανο, δυσανάγνωστο φινάλε.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ