Τελικά, δεν είχε τόσο να κάνει ούτε με την dance σκηνή της Ιμπιθα το ψευδοντοκιμαντέρ του Μάικλ Ντάουζι, ούτε με την drug κουλτούρα των ετήσιων κλάμπερς, ούτε καν με τον ίδιο τον ντιτζέι Φράνκι Γουάιλντ, του οποίου τη ζωή χρησιμοποιεί σαν έμπνευση. Περισσότερο, είχε να κάνει με τη θαυματουργή δυνατότητα του καθένα μας να αυθυποβάλλεται, να αυτοκαθαίρεται και να ξεκινά από την αρχή. Ομολογώ ότι ήμουν από τους λίγους, τουλάχιστον στη χώρα μας, που «την άκουσαν» με το φιλμ, κι ας ήταν ο ήρωάς του... κουφός.

Ρ.Ε.