Μέχρι να κυκλοφορήσει το σχετικό DVD όπου η 75λεπτη ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν θα «τρέχει» παράλληλα με τη μουσική των Νιλ Τέναντ και Κρις Λόου, γνωστών και ως Pet Shop Boys, όπως δηλαδή έγινε και στη πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου πριν από 14 μήνες, είναι εύκολο να αφορίσουμε τούτο εδώ το «αυθαίρετο» σάουντρακ, ογδόντα χρόνια μετά την προβολή της ταινίας στη Ρωσία (στη Βρετανία η ταινία εξακολουθούσε να είναι απαγορευμένη μέχρι το 1954, καθώς θεωρήθηκε εργαλείο της σταλινικής προπαγάνδας).

Σύμφωνα με το μύθο, ο ίδιος ο θρυλικός σκηνοθέτης επιθυμούσε την εκ νέου προβολή της ταινίας κάθε δεκαετία με καινούργια, κάθε φορά, μουσική. Φαινομενικά, ωστόσο, αυτό που συνδέει το Θωρηκτό Ποτέμκιν, τη ταινία που ανέδειξε το μοντάζ ως τέχνη, με τους Pet Shop Boys, είναι μόνο οι εμμονές των δεύτερων με το καταχρηστικό gay πρότυπο του Ρώσου ναύτη και οι ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις του Αϊζενστάιν. Αφού, λοιπόν, δεχτούμε ότι το βρετανικό ντούο μάλλον υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του, ακούγοντας τα 15 κομμάτια του CD, καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, συνθετικά υπάρχουν καλές στιγμές, αλλά τίποτα το συγκλονιστικό. Δεύτερον, στα τρία κομμάτια που ο Νιλ Τέναντ τραγουδάει, η μπάλα χάνεται τελείως, καθώς, καλώς ή κακώς, η ελαφρότητα και η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με εικόνες που παραπέμπουν σε gay disco καταστάσεις και όχι στην εξέγερση της Οδησσού. Τέταρτον, οι ενορχηστρώσεις του πολιτογραφημένου Ιάπωνα Τόρστεν Ρας (συνεργάτη των Rammstein) είναι υπέροχες και η Συμφωνική Ορχήστρα της Δρέσδης αποδεικνύει τους λόγους για τους οποίους θεωρείται μία από τις καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας.

Αρα, τα θετικά ισορροπούν με τα αρνητικά και, όπως γίνεται συνήθως με τα μεγαλομανή πρότζεκτ, το «Βattleship Ρotemkin» των Pet Shop Boys δεν είναι ούτε για την πυρά, ούτε για τα μουσεία. Αν η προοπτική των ηλεκτρονικών ήχων μπερδεμένων με μία μεγάλη ορχήστρα εξακολουθεί να σας φαίνεται ενδιαφέρουσα (και, εδώ που τα λέμε, εξακολουθεί να είναι) τούτο εδώ το «σάουντρακ» μπορεί και να σας εντυπωσιάσει. Διαφορετικά, δύσκολα θα προτιμήσετε τους Τέναντ/Λόου από τον Σοστακόβιτς...