Ο Τζον Κλάσκι, επιτυχημένος σεφ, υπομένει χρόνια τώρα τις υστερίες της συζύγου του Ντέμπορα. Γυναίκα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, αρέσκεται στο να φέρνει πάντα σε δύσκολη θέση εκείνον, την υπέρβαρη κόρη τους και την αλκοολική μητέρα της. Η άφιξη της Φλερ, μιας Μεξικάνας που δε μιλάει λέξη αγγλικά, ως νέας οικιακής βοηθού, θα είναι καταλυτική, πόσο μάλλον όταν εκείνη και η 12χρονη κόρη της εγκαθίστανται στο εξοχικό της οικογένειας Κλάσκι μετά από απαίτηση της Ντέμπορα... Το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω τα αφηγείται χρόνια μετά η κόρη της Φλερ σε μια αίτησή της στο Χάρβαρντ, θα περιμέναμε να δώσει στο φιλμ έναν χαρακτήρα υποκειμενικό: οι ιδιοτροπίες, τα καπρίτσια και η δυσλειτουργία της αμερικάνικης μεσοαστικής οικογένειας μέσα από το βλέμμα -την κοινωνική θέση, την κουλτούρα, τα παραδοσιακά ήθη- μιας φτωχής Μεξικάνας. Κι όμως, η κόρη-αφηγήτρια είναι σχεδόν ανύπαρκτη στη δραματουργία, ενώ ο χαρακτήρας της Φλερ δεν έχει καμιά υπόσταση έξω από το σπιτικό των Κλάσκι. Ο Τζέιμς Λ. Μπρουκς μπερδεύει τα κέντρα βάρους και αποτυγχάνει να εστιάσει, μολυσμένος θαρρείς ο ίδιος από την ανασφάλεια των ηρώων του, την αμηχανία τους, την ανικανότητά τους να επικοινωνήσουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το διαπολιτισμικό-πολυγλωσσικό παιχνίδι που πήγε να στήσει ως ρομαντική κομεντί στερείται ενδιαφέροντος. Ισα ίσα που ούτε ξέχασε να γράφει (υπάρχουν διαλoγικά στιγμιότυπα που βγάζουν σπίθες), ούτε και να διευθύνει ηθοποιούς (ταιριαχτά συγκρατημένος ο Ανταμ Σάντλερ, απολαυστικά κυκλοθυμική η Τέα Λεόνι, αν και την παράσταση κλέβει η πανέμορφη Παθ-ΜΙΛΑ ΤΗΣ- Βέγκα). Απλά, μοιάζει να ξέχασε πώς να τα συντονίζει όλα αυτά μαζί για να μπορεί να τα αποδώσει στον θεατή.

Ρ.Ε.