Παρ ότι κινούμενο στους ίδιους ιλιγγιώδεις σκηνοθετικούς ρυθμούς και σε συναφή θεματικά λημέρια με τα Καλά Παιδιά, που είχαν προηγηθεί μερικά χρόνια πριν, το Καζίνο είναι ένα φιλμ καταδικασμένο να κατοικεί για πάντα στη σκιά τους. Κι αυτό, όχι τόσο γιατί συγκέντρωσε το ίδιο δημιουργικό δυναμικό στην υπηρεσία μιας ακόμη μαφιόζικης ιστορίας ανόδου και πτώσης, αλλά επειδή στις (υπερβολικές) τρεις ώρες που διαρκεί δεν εκδηλώνει την ίδια αφηγηματική ευλυγισία και οικονομία με τον αριστουργηματικό προκάτοχό του. Η δεξιοτεχνική κάμερα του Σκορσέζε πραγματοποιεί καθηλωτικά τράβελινγκ σε μέρη όπου ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, σε ζωές που ετοιμάζονται να εισέλθουν στη δική τους κόλαση και σε μια χούφτα καταραμένους ήρωες που πρέπει να αναζητήσουν τη δική τους βασανιστική πορεία, προκειμένου να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Το Καζίνο έχει δράμα, έπος, ρομάντζο και θάνατο, σκηνές καθαρής κινηματογραφικής ηδονής και ερμηνευτικές εκπλήξεις, όπως αυτή που πετυχαίνει η Σάρον Στόουν στο ρόλο της καριέρας της. Αυτό που στερείται, ωστόσο, είναι η αίσθηση του μέτρου, έτσι όπως αφήνεται σιγά- σιγά να το προδώσουν οι υπέρμετρες φιλοδοξίες του.

Λ.Κ.