Μια απομονωμένη μητρόπολη παραμένει το τελευταίο ανθρώπινο φρούριο πριν την οριστική κατάκτηση του κόσμου από τα ζόμπι. Μέχρι απόψε...
Οσος χρόνος και να περάσει, η θρυλική ζόμπι τριλογία του Ρομέρο θα στέκει ως μια από τις πιο οξυδερκείς πολιτικές αλληγορίες του μοντέρνου σινεμά. Τις ωμές εικόνες της Νύχτας Των Ζωντανών Νεκρών θα στοιχειώνει πάντα η βλοσυρή Αμερική των εντάσεων των sixties. Στον σκοτεινό σαρκασμό του Ξυπνήματος θα τρυπώνει η καταναλωτική αλλοτρίωση ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Το πεσιμιστικό αιματοκύλισμα της Μέρας θα μεταφράζει ανατριχιαστικά τη ψυχροπολεμική έξαρση της εποχής Ρέιγκαν.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η Γη ακολουθεί τον ίδιο συμβολικό δρόμο, στρέφοντας τον αργό βηματισμό των ζωντανών νεκρών στις ΗΠΑ του τρομοκρατικού πανικού και της αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας. Τα ζόμπι ενσαρκώνουν αυτή τη φορά τον αόρατο εχθρό προ των πυλών, την αναγκαία απειλή έξω από τα σύνορα μιας υπεροπτικής καπιταλιστικής χώρας στην οποία αξίζει ένα μάθημα. Οι υπαινιγμοί του Ρομέρο είναι παραπάνω από σαφείς: το περιφραγμένο νησί του φιλμ απαρτίζει τη μικρογραφία μιας ταξικά ανισομερούς Αμερικής, ο Χόπερ αποτελεί μια καρικατούρα του Μπους εκμεταλλευόμενος τις συλλογικές φοβίες των συμπατριωτών του, ο Λεγκουιζάμο είναι ένα εκπαιδευμένο τσιράκι του το οποίο απειλεί «να εξαπολύσει τη δική του τζιχάντ» και η περισσότερο ανθρώπινη από ποτέ στρατιά των νεκροζώντανων φέρνει στο μυαλό τα εξιλαστήρια Ιρακινά θύματα. Σχετικά προβλέψιμη σε δράση, γενναιόδωρη, όμως, σε αλληγορικό περιεχόμενο, σπλάτερ εξάρσεις και ενέσεις μαύρου χιούμορ, η ταινία κρατά σαρδόνια επίκαιρο το αποκαλυπτικό όραμα του σκηνοθέτη.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
