Από την Ιωάννα Παπαγεωργίου
Λένε πως κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τη μοίρα. Υπάρχουν όμως κάποιοι θαρραλέοι που εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα χαρτιά που τους μοίρασε η τύχη για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Να ξεπεράσουν προκαταλήψεις, να ανατρέψουν δεδομένα, να εξελιχθούν και να ξαφνιάσουν. Ανθρωποι σαν την Τζέσικα. Που μπορεί να σε αναγκάζει να γουρλώνεις ακούσια τα μάτια στην προσπάθειά σου να χορτάσεις κάθε λεπτομέρεια της αψεγάδιαστης εμφάνισής της, αλλά μένεις κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποιείς την πραγματική ομορφιά της: εκείνη που δεν γίνεται αντιληπτή από την όραση...
Γεννημένη πριν από 26 Απρίληδες στην Καλιφόρνια, από Μεξικανό πατέρα και Γαλλοδανέζα μητέρα, ήξερε από τα 5 της χρόνια ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και δεν άφησε τίποτα να την αποσπάσει από το στόχο της: Ούτε τους λιγοστούς οικονομικούς πόρους της οικογένειάς της. Ούτε τα εύγευστα, αλλά παχυντικά, σπιτικά φαγητά (φρόντιζε η ίδια για τη διατροφή της ετοιμάζοντας μόνη τα γεύματά της πριν καν μπει στην εφηβεία). Ούτε, φυσικά, τα στερεότυπα μέσα στα οποία τη στρίμωχναν συμμαθητές, γείτονες και φίλοι. «Δεν ανήκα πουθενά όταν ήμουν μικρή», σχολιάζει η ίδια. «Δεν ήμουν λευκή. Δεν ήμουν όμως και αρκετά Λατίνα για τη λατινοαμερικάνικη κοινότητα, η οποία με περιφρονούσε. Θυμάμαι πως από πολύ μικρή είχα την εντύπωση πως οι ενήλικοι συμπεριφέρονταν μονίμως σαν μαλάκες. Ενας δάσκαλος με ανάγκαζε να γράφω με το δεξί ενώ ήμουν αριστερόχειρας. Πολλοί θεοσεβούμενοι άνθρωποι με έκαναν να νιώθω άσχημα απλώς επειδή ήμουν γυναίκα και είχα ένα σώμα που έβαζε τους άντρες σε πειρασμό! Κάτι που θεωρούσα εντελώς παράλογο, αφού ο Θεός μου έδωσε αυτό το σώμα. Δεν καταλάβαινα γιατί όφειλα να τους σέβομαι ή γιατί έπρεπε ν αλλάξω. Δεν είναι τυχαίο πως έχω μεγάλο πρόβλημα με κάθε μορφή εξουσίας. Αμφισβητώ τα πάντα!»
Οχι όμως και για τον προορισμό της. Στα 12 χρόνια της άρχισε να εκπαιδεύεται στη δραματική τέχνη και απέκτησε τον πρώτο της ατζέντη. Στο κατώφλι της ενηλικίωσης, βρήκε δημιουργικό καταφύγιο στη σκηνή του Atlantic Theatre Company των ηθοποιών Ουίλιαμ Μέισι (Φάργκο) και Φελίσιτι Χάφμαν (Νοικοκυρές σε απόγνωση, Transamerica), από τους οποίους παρακολούθησε μαθήματα, ενώ το 1994 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην άσημη κωμωδία Camp nowhere.
Αντίθετα όμως με άλλες ανερχόμενες νεαρές σταρ, δεν ήταν party animal, δεν παρασυρόταν σε καταχρήσεις ή ερωτικά και λοιπά σκάνδαλα και δεν ήταν διατεθειμένη να βγάλει τα ρούχα της για να προωθήσει την καριέρα της: Οταν το Playboy έκανε εξώφυλλο μια διαφημιστική για το άπαιχτο εδώ Into the blue φωτογραφία της με μπικίνι, εκείνη το απείλησε με μήνυση για πρόκληση λανθασμένων εντυπώσεων, υποχρεώνοντας τον Χιου Χέφνερ να της ζητήσει εμπράκτως συγνώμη κάνοντας δωρεές σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς που η Τζέσικα στηρίζει!
Αρχικά, αυτές τις ανεπιτήδευτες ποιότητες του χαρακτήρα της εκτίμησε δεόντως μόνο ο... σεσημασμένος φεμινιστής Τζέιμς Κάμερον, ο οποίος, αμέσως μετά την επιτυχία-φαινόμενο του Τιτανικού του, την επέλεξε να ενσαρκώσει τη δυναμική ηρωίδα της πρώτης τηλεοπτικής δουλειάς του, Dark Angel. Σύντομα όμως, η ακεραιότητά της, σε συνδυασμό με την εργατικότητα αυτή την περίοδο μαθαίνει πυρετωδώς βιολί ώστε να ερμηνεύσει την τυφλή ηρωίδα της αμερικανικής διασκευής της γιαπωνέζικης ταινίας τρόμου The Eye, έγινε κοινό μυστικό.
Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ της εμπιστεύτηκε τον πολυσυζητημένο ρόλο της «χορεύτριας με το λάσο» Νάνσι Κάλαχαν στο Sin City, παρόλο που η Τζέσικα αρνήθηκε να γυρίσει οποιαδήποτε γυμνή ή ημίγυμνη σκηνή από τις πολλές που υπήρχαν στο πρωτότυπο κόμικ. Γεγονός που καθόλου δεν εμπόδισε το κοινό του MTV να ψηφίσει την ερμηνεία της ως την «Πιο σέξι ερμηνεία του 2005». «Σας ευχαριστώ», αποκρίθηκε εκείνη. «Και σας παρακαλώ να κάνετε ασφαλές σεξ και αν μπορείτε να οδηγείτε φιλικά προς το περιβάλλον αυτοκίνητα.» «Ξέρω πως η εμφάνισή μου έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην επιτυχία μου», εκμυστηρεύτηκε αργότερα. «Τι γίνεται όμως όταν η ομορφιά ξεθωριάζει; Αν δεν καθιερωθώ ως ηθοποιός που παίζει και δεν αρκείται στο να δείχνει το ρόλο, θα εξαφανιστώ σύντομα.»
Και «εξαφανίστηκε». Μόνο όμως για τις ανάγκες της Σου Στορμ, της αόρατης γυναίκας που ενσάρκωσε πριν από δύο χρόνια στο Fantastic 4 και ερμηνεύει ξανά φέτος στο sequel Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer. «Πάντα μου άρεσαν τα κορίτσια που δεν χρειάζεται τα τα σώσεις και ξέρουν πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους», λέει για όσους αμφιβάλλουν ακόμα. «Γι αυτό λάτρεψα αμέσως τη Σου, από το πρώτο φιλμ. Τώρα πια αισθάνομαι πολύ πιο άνετα μέσα στο πετσί της κι έχω την ευκαιρία να ανακαλύψω καινούργιες πτυχές του χαρακτήρα της: να εξερευνήσω τα θηλυκά, μητρικά αν θέλεις, ένστικτά της. Εκείνα που την οπλίζουν με διορατικότητα ώστε να βλέπει πέρα από τα προφανή και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο με υπομονή και κατανόηση.»
