Το 24ώρο μιας περίπλοκης κομπίνας στο Λος Αντζελες: ο Ρίτσαρντ Γκάντις, απατεώνας χωρίς οίκτο, αφού παίρνει στην προστασία του τον Ροντρίγκο (Ντιέγκο Λούνα), «ψιλικατζή» που προσπαθεί να ξεχρεώσει τον τζογαδόρο πατέρα του, δέχεται να κάνει τη χάρη στην αποξενωμένη αδελφή του (Μάγκι Γκίλενχαλ), ξενοδοχειακή υπάλληλο, να «περιλάβει» έναν Ισπανό παραχαράκτη που παρενοχλεί έναν μεγιστάνα πελάτη της (Πίτερ Μάλαν). Καθώς, όμως, ο Ισπανός έχει στο νου του ένα φιλόδοξο κόλπο με θύμα τον τελευταίο, που φεύγει από την πόλη την αμέσως επομένη, πείθει τον Γκάντις να το οργανώσουν μαζί, με τη βοήθεια και του Ροντρίγκο και της αδελφής του... Τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν και στις Εννέα Βασίλισσες του Αργεντίνου Φαμπιέν Μπιελίνσκι, της οποίας τούτο το φεστιβάλ ανατροπών και κόντρα ανατροπών αποτελεί σχεδόν πλάνο- προς- πλάνο ριμέικ. Απλά, την εγρήγορση του Μπιελίνσκι διαδέχεται εδώ μια χαλαρότητα, εκφρασμένη μέσα από τη μισοντοκιμαντερίστικη αισθητική του νεοεμφανιζόμενου Γκρέγκορι Τζέικομπς (μόνιμος βοηθός σκηνοθέτη του Στίβεν Σόντερμπεργκ -και του φαίνεται, αρκεί να θυμηθεί κανείς το αναλόγου κλίματος Η Συμμορία Των Εντεκα) και ενισχυμένη από την ηθελημένη απάθεια στο παίξιμο του Τζον Σι Ράιλι και τη «σκονισμένη» φωτογραφία των φυσικών ντεκόρ του Λος Αντζελες από τον Κρις Μένγκες. Καλά όλα αυτά... αλλά προς τι; Καθώς στην περίπτωση των Βασιλισσών το στόρι υπηρετούσε ένα γενικότερο σχόλιο για την απληστία και τη ματαιοδοξία σε μια Αργεντινή στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης, εδώ έχει μείνει μονάχα η πλοκή, ένα σταυρόλεξο προδοσιών και διπλοπροδοσιών- ή αλλιώς τίποτα που να μην έχουν διαπραγματευτεί (πολύ δημιουργικότερα) παλιότεροι «απατεωνολόγοι» τύπου Ντέιβιντ Μάμετ.
Ρ.Ε.