«Πρέπει πάντοτε να ακολουθείς την καλύτερη ιδέα που σου έρχεται στο μυαλό. Διαφορετικά θα μείνεις να αναρωτιέσαι, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις»

Κάπου ανάμεσα στην ενήλικη αθωότητα του Stand By Me και την ωμή συνειδητοποίηση του Deliverance, το ντεμπούτο του Τζέικομπ Ααρον Εστές μπορεί να προκαταβάλλει ως ένα ακόμη χρονικό βίας στην αμερικανική επαρχία, αλλά στην πραγματικότητα είναι μία ταινία πάνω στην εφηβεία. Αυτήν που αργά ή γρήγορα φτάνει, διακόπτοντας βάναυσα τα ακίνδυνα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας, αλλάζοντας όσα νόμιζες ότι ήξερες για τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω σου. Οπως ακριβώς ένα αυτοσχέδιο πλάνο εκδίκησης μπορεί να οδηγήσει στο απόλυτο χάος. Και για τον Εστές δεν έχει καθόλου σημασία πώς αυτή η φαινομενικά «για αστείο» βόλτα στο ποτάμι θα καταλήξει σε μία τραγωδία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μία ομάδα ανήλικων παιδιών θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με έννοιες όπως «μοιραίο λάθος», αυτό που «συγχώρεση», «μυστικό», «κρίσιμη απόφαση»... Και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο θα ζήσουν μετά από αυτό που θα κάνουν, περνώντας οριστικά και αμετάκλητα σε μία άγρια εφηβεία.

Παγιδεύοντας τους ήρωές του μέσα σε ασφυκτικά σπίτια, χαλασμένα αμάξια και μία μικρή βάρκα, ο Εστές ορίζει από την αρχή το περιβάλλον τους -ένας επαρχιακός παράδεισος που κρύβει στον πυρήνα του τον ρατσισμό, την αποστειρωμένη ηθική κι ένα κομμάτι του χαμένου αμερικανικού ονείρου, χωρίς να τους χαρίζει ίχνος διαφυγής ή έστω ελπίδας αλλαγής. Νέα γενιά μίας κοινωνίας που πρέπει να υπερασπιστεί όσα οι πρόγονοί της προτίμησαν να κρύψουν, θα έρθει αντιμέτωπη με τα λάθη άλλων για να γίνει κομμάτι μίας αλυσίδας διαδοχής που θα φέρει όλους ακριβώς στο ίδιο σημείο: εκεί απ όπου θέλουν να ξεφύγουν.

Αντιδιαστέλλοντας την ειδυλλιακή εικόνα ενός ποταμιού που ρέει προς την έξοδο μ ένα μεσημέρι που θα οδηγήσει τους πάντες στο αδιέξοδο, ο Εστές χτίζει αριστοτεχνικά την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία θα παγιδεύσει (μαζί με τους ήρωές) και τον θεατή του. Και αν καταφέρνει τελικά κάτι σημαντικό (και κανείς φυσικά δεν εννοεί την ιστορία του, καθώς γρήγορα μπορείς να καταλάβεις προς τα πού οδεύει, χωρίς την παραμικρή έκπληξη που θα απογείωνε το όλο εγχείρημα), τούτο είναι η αυθεντικότητα με την οποία παίζουν οι νεαροί ηθοποιοί και η ειλικρίνεια με την οποία ο Εστές τους ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι θανάτου... Κάνοντας το Mean Creek όχι μόνο άξιο δείγμα του νέου ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, αλλά και το πιο συνταρακτικό πορτρέτο εφηβείας την τελευταία δεκαετία.