Τoν dj Φράνκι Γουάιλντ από το Μπρίξτον δεν τον ήξερα, ίσως επειδή αντιπροσωπεύει τη μαζική πλευρά της club κουλτούρας, σ' ένα επίπεδο που αφήνει τη μουσική σε καθαρά περιορισμένο ρόλο (η αποθέωση του ρυθμού. Τελεία). Τον έμαθα, όμως, χάρη στην ταινία του Μάικλ Ντάουζ. Τον Πιτ Τονγκ τον ήξερα, καθώς είναι ο άνθρωπος που το BBC έχει επιλέξει για να διαδώσει την ηλεκτρονική μουσική στις... μάζες. Παρομοίως ήξερα και τους άλλους djs που δίνουν εδώ τα φώτα τους: Καρλ Κοξ, Φέρι Κόρστεν, Deep Dish, Orbital, Fatboy Slim, Tiesto, Σάρα Μέιν κ.ά. Το όνομα, όμως, που μου έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά ήταν αυτό του Γκράχαμ Μάσεϊ, του ανθρώπου που επιμελήθηκε το εξαιρετικό σάουντρακ! Ξεκίνησε την καριέρα του με την έκρηξη του post punk, ως μέλος των Biting Tongues, για να προλογίσει, αργότερα, την έκρηξη του rave μ ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της ελεκτρόνικα, τους αλησμόνητους 808 State. Στη συνέχεια έγινε περιζήτητος ρεμίξερ, ενώ συνεργάστηκε και με τη Μπγιορκ. Στο «Ιts All Gone Pete Τong», χωρίζει το σάουντρακ σε δύο ενότητες: «Day» και «Νight». Στη δεύτερη, συλλαμβάνει το ξέφρενο πνεύμα της Ibiza με deep house, trance και techno κομμάτια. Είναι το πρώτο CD, όμως, αυτό που κλέβει τις εντυπώσεις, καθώς ετερόκλητοι ήχοι μπερδεύονται σ' ένα μεθυστικό σύνολο που δε χορταίνεις να ακούς: η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν δίνει τη θέση της στις ψυχεδελικές ελεγείες των Beta Band, η Αλισον Γκόλντφραπ αναλαμβάνει το ρεμίξ του «Ηalo» των Depeche Mode, οι Fragile State δίνουν τον ορισμό του lounge ήχου για τα 00s, οι Afterlife δοκιμάζουν τα όρια του chill out, οι Barefoot διασκευάζουν Grandmaster Flash, οι... Beach Boys τραγουδούν το «Good Vibrations» και οι Penguin Cafe Orchestra συμμετέχουν με την πιο... ποπ στιγμή της καριέρας τους, το υπέροχο «Μusic For Α Found Ηarmonium».
Το «Ιts All Gone Pete Τong» είναι μία από τις πιο πλήρεις, απολαυστικές και... «ψαγμένες» συλλογές ηλεκτρονικής μουσικής που κυκλοφορούν. Και, ως σάουντρακ, διατηρεί έναν επιπλέον συλλεκτικό χαρακτήρα.
