Είναι προφανές ότι ο Τζούλιαν Τεμπλ δε θα ξεπεράσει ποτέ το πανκ. Τριάντα χρόνια μετά την αρχική λαίλαπα του πανκ, λοιπόν, ο Βρετανός σκηνοθέτης υπογράφει ένα ντοκιμαντέρ για τον άνθρωπο που ενσάρκωσε το πανκ ιδεώδες: τον κύριο Τζον Γκράχαμ Μέλορ, γνωστό ως Τζο Στράμερ.
Και προτού αρχίσουν οι ενστάσεις (ροκαμπιλάς γιος διπλωμάτη που είχε αποφοιτήσει από ιδιωτικό σχολείο), να ξεκαθαρίσουμε ότι στην ιστορία της μουσικής (και όχι μόνο) οι ανατροπές σπανίως προέρχονταν από την εργατική τάξη, καθώς αυτή ήταν μονίμως απασχολημένη με την επιβίωσή της - αντίθετα, ήταν οι εκπρόσωποι της μέσης τάξης αυτοί που, χάρη στη μόρφωση και τις ευκαιρίες που είχαν, μπόρεσαν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Ο Τζο Στράμερ, με τη χαρακτηριστική προφορά του, τη φωνή-κάλεσμα στα όπλα, τις κιθαριστικές ριπές που εξαπέλυε μαζί με τον Μικ Τζόουνς, αλλά και την ιδιαίτερη φιγούρα του, έγινε εικόνα ταυτόσημη με το πανκ. Και μπορεί το πάθος του Τζο Στράμερ για τη ρέγκε, τις μουσικές του κόσμου και το ανόθευτο ροκαμπίλι να μην ταίριαζαν με τις μηδενιστικές τάσεις του πανκ, πλην όμως, για μερικά χρόνια, ο άνθρωπος αυτός ηγείτο του μεγαλύτερου ροκ εν ρολ γκρουπ στον πλανήτη. Με τους Clash, ο Στράμερ δεν έγραψε απλώς ιστορία, αλλά άφησε πίσω του μισή ντουζίνα άλμπουμ που σήμερα ακούγονται το ίδιο, αν όχι περισσότερο συναρπαστικά, κάτι που, μουσικά μιλώντας, για έναν άνθρωπο που είναι 19 ετών το 2007, είναι σαφώς σημαντικότερο από κάθε κήρυγμα για κοινωνική αφύπνιση.
Στο ντοκιμαντέρ του, ο Τεμπλ εστιάζει στην τετραετία 1999-2002, όταν, μέσω του BBC, η εκπομπή του Τζο Στράμερ ακουγόταν σε όλο τον πλανήτη. Οι μουσικές του επιλογές είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες (ρέγκε, έθνικ, τζαζ, μπλουζ, ροκ εν ρολ) και τα εισαγωγικά του σχόλια αρκούντως συγκινητικά, πλην όμως, ο πραγματικός πρωταγωνιστής εδώ δεν είναι, εκτάκτως, η μουσική, αλλά ο μουσικός. Και τι μουσικός...
Τo ντοκιμαντέρ «Τhe Future is unwritten» θα προβληθεί στις επερχόμενες Νύχτες Πρεμιέρας, παρουσία του Τζούλιαν Τεμπλ.
ΣΠΗΛΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
