Συνέντευξη στον Λουκά Κατσίκα

Κοινοτοπία ή όχι, ο Τόνι Λιουνγκ είναι ένας ηθοποιός με πολλές όψεις. Οπως φιλοξενούνται όμως στο ίδιο πάντα πρόσωπο. Μέγιστος αστέρας της ασιατικής οθόνης, ο Λιουνγκ ξεκίνησε την 15χρονη καριέρα του ως κωμικός, πέρασε με άνεση σε ρομαντικούς και δραματικούς ρόλους, αναδείχτηκε σε πρώτης τάξεως πρωταγωνιστή ταινιών δράσης και έπειτα αναγορεύτηκε σε απόλυτη μούσα των ταινιών του Καρ Βάι. Σε καθεμιά από τις παραπάνω περιπτώσεις, ο Λιουνγκ κατόρθωνε πάντοτε να τηλεγραφεί ατέλειωτα συναισθηματικά φορτία χωρίς να ψελλίσει ούτε λέξη. Γιατί οτιδήποτε ήθελε να πει, το εξέπεμπε πάντα από ένα ζευγάρι μάτια. Τα μάτια αυτά φιλοξένησαν τόσα χρόνια μέσα τους έναν σωρό ταινίες. Εναν σωρό κόσμους. Αχανείς εκτάσεις θλίψης και πόνου, ατέρμονες κοσμογονίες αγάπης και πόθου, γεωγραφία του έρωτα και της απώλειας- από αυτές που δεν συναντώνται σε κανέναν χάρτη. %PHOTO1RIGHT%

Στην καινούρια ταινία του Ανγκ Λι, τα μάτια αυτά συγχρονίζονται στη λογική μιας διαρκούς παλινδρόμησης. Κινούνται συνέχεια ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Και σε βάζουν να παρακολουθείς συνεπαρμένος επί δυόμισι ώρες την οθόνη, χωρίς να μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από επάνω του. Αυτά τα μάτια αντικρίζω τώρα, άναυδος από την ευγένεια και ζεστασιά που εκπέμπουν. Ο Τόνι Λιούνγκ είναι σεμνός, μιλά χαμηλόφωνα και όταν σου απαντά, επιστρέφει το βλέμμα που του απηύθυνες, με έναν τρόπο που νομίζεις ότι διαπερνά το πρόσωπό σου, εισχωρεί μέσα σου και βρίσκεται ήδη στις πιο κρυφές γωνιές σου. «Ηταν ό,τι πιο δύσκολο χρειάστηκε ποτέ να υποδυθώ» εξομολογείται για τον χαρακτήρα του κυρίου Γι που ενσαρκώνει στο «Προσοχή, Πόθος». Λόγω των τολμηρών ερωτικών σκηνών; Χαμογελά. «Οχι, γιατί αν είσαι ηθοποιός δεν σε απασχολούν τέτοια ζητήματα».

Επειδή χρειάστηκε να εξανθρωπίσει έναν τόσο σκληρό και φαινομενικά άκαρδο χαρακτήρα που, συν τοις άλλοις, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με οτιδήποτε είχε συνηθίσει το κοινό του να περιμένει από αυτόν; «Καθόλου, γιατί μου αρέσει να δοκιμάζομαι συνεχώς. Δυσκολεύτηκα γιατί χρειάστηκε να περιορίσω αφόρητα τον εαυτό μου. Προσπάθησα να αλλάξω ριζικά τις κινήσεις του σώματός μου, τις εκφράσεις, ακόμη και τη φωνή μου. Ο Ανγκ με έμαθε στο μεταξύ να περπατώ όπως βάδιζε ο πατέρας του. Σαν να κουβαλά ένα δυσβάσταχτο βάρος μαζί του. Με έβαλε να κάνω αλλεπάλληλες επαναληπτικές λήψεις της ίδιας σκηνής. Να προσεγγίσω τον ρόλο από αμέτρητες κάθε φορά παραλλαγές».

Πώς κατάφερε τότε να βγει τόσο συγκλονιστικός στην οθόνη; «Λίγο πριν ετοιμαστώ για κάθε σκηνή» μου απαντά «περνούσα ώρα μόνος μου, προσπαθώντας να ζωντανέψω τον κύριο Γι στο μυαλό μου. Αφοσιωνόμουν στην εικόνα του και μετά προσπαθούσα να τη μεταδώσω με τα δικά μου χαρακτηριστικά. Μέσα από τα μάτια μου, κυρίως. Ηθελα ο ήρωάς μου να κουβαλά τα μάτια ενός ανθρώπου που μόλις είδε μπροστά του έναν άνθρωπο να πεθαίνει. Ενα βλέμμα θανάτου». Συμφωνεί κι ο ίδιος ότι μεγάλο μέρος της υποκριτικής του διοχετεύεται μέσα από τα μάτια του. «Επειδή ήμουν από παιδί πολύ συνεσταλμένος, μιλούσα ελάχιστα και εκδηλωνόμουν ακόμη λιγότερο», συμπληρώνει όμως, «οποτεδήποτε ήθελε κάποιος να καταλάβει τι σκεφτόμουν και πώς αισθανόμουν, με κοιτούσε κατάματα. Και έπαιρνε πάντοτε την απάντησή του».