Εμπνευσμένο από το τέλειο, κατά τον Μπόρχες, μυθιστόρημα του επιστήθιου φίλου του Αδόλφο Μπιόι Κασάρες «Η Εφεύρεση Του Μορέλ», όπου ένας άντρας ερωτεύεται άθελά του την άψυχη εικόνα μιας γυναίκας που «ζωντανεύει» κάθε ηλιοβασίλεμα, έτσι και το «Ρiano Tuner Of Εarthquakes» θα μπορούσε να ήταν μια τέλεια ταινία αν οι αδερφοί Κουέι δεν είχαν ξεχάσει να της εμφυσήσουν ζωή...
Αυτό όμως, όπως αποδεικνύει περίτρανα ο Κασάρες, δεν θα έπρεπε να σας εμποδίσει απ το να την ερωτευτείτε! Παραμονές του γάμου της, η πανέμορφη τραγουδίστρια της όπερας, Μαλβίνα, δολοφονείται εν μέσω εορταστικού ρεσιτάλ, και το άψυχο σώμα της απάγεται μυστηριωδώς από τον σατανικό Δρ. Ντροζ. Εφευρέτης και «επιστήμονας του μυαλού», ο εμμονοληπτικά ερωτευμένος δόκτορας μεταφέρει την άτυχη Μαλβίνα στο απομονωμένο νησί του, όπου χάρη στο μυστικό της νεκρανάστασης, σκοπεύει να την χρησιμοποιήσει ως πρωταγωνίστρια σε μια ιδιωτική διαβολική όπερα, με αποκορύφωση ένα ερωτικό αγκάλιασμα που θα διαρκέσει για πάντα.
Ο μόνος που μπορεί να τον σταματήσει είναι ο Φιλισμπέρτο, ένας αλαφροϊσκιωτος χορδιστής πιάνων που καταφτάνει στο καταραμένο νησί για να κουρδίσει τις μυστηριώδεις μουσικές κατασκευές του Δρ. Ντροζ, που φαίνεται να εξουσιάζουν την καθημερινότητα των νεκραναστημένων κατοίκων ανάλογα με τους ρυθμούς της παλίρροιας! Κι αν αυτή η, ομολογουμένως απλοποιημένη, περιγραφή της δεύτερης και τελευταίας (σύμφωνα με τους ίδιους) μεγάλου μήκους των αδερφών Κουέι δεν σας φαίνεται αρκετά δελεαστική, τότε ίσως θα έπρεπε να προσθέσω ότι το αριστουργηματικό καταφύγιο του Ντροζ είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου στο χέρι κατ εικόνα και ομοίωση του «Ιsle of the Dead», του σκοτεινού δημιουργήματος του Ελβετού συμβολιστή ζωγράφου Αρνολτν Μπόκλιν - μια από τις μεγαλύτερες εμμονές του Χίτλερ που διατηρούσε μια από τις πέντε εκδοχές του πίνακα στο γραφείο του, όπως ακριβώς ο Φρόιντ και ο Λένιν - και λέγεται ότι αναπαριστά εν μέρει το Αγγλικό Νεκροταφείο της Φλωρεντίας, όπου είχε θαφτεί η μικρότερη κόρη του ζωγράφου.
Ενα σπάνιο δείγμα ποιητικής επιστημονικής φαντασίας, εμπλουτισμένο με καλλιτεχνικές επιρροές από κάθε πιθανή σφαίρα δημιουργίας - από τον Ιούλιο Βερν και τον Μαγκρίτ, μέχρι τον Κυανοπώγωνα και το Μουσείο Ιουρασικής Τεχνολογίας του Λος Αντζελες - είναι κατά μια έννοια απόλυτα επιτυχημένο ακριβώς επειδή είναι ψυχρό, αφού αποτελεί ό,τι κοντινότερο στην κινηματογραφική εκδοχή ενός βικτοριανού automaton. Το μόνο στοιχείο που του λείπει για να αγγίξει την τελειότητα είναι η ζωή! Εκτός από την αισθησιακή παρουσία της Καταλανής Ασούμπτα Σέρνα, στο ρόλο της πιστής βοηθού του Ντροζ, που σπέρνει απόηχους σαρκικών υποσχέσεων σε κάθε της βήμα, τα υπόλοιπα μέλη του πολυεθνικού καστ (Γκότφριντ Τζον, Σέσαρ Σαράτσο και Αμίρα Κάσαρ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) δεν καταφέρνουν ποτέ να βρουν τη θέση που τους ανήκει στο περίτεχνο αυτό «tableau vivant».
Εν τω μεταξύ, οι Αδερφοί Κουέι αναλώνουν την ενέργειά τους στα άψογα καδραρίσματα της Hi-Def κάμερας τους -έναν νέο μέσο που όμως εμπιστεύτηκαν σε ένα παλιό γνωστό (τον διευθυντή φωτογραφίας του «Ιnstitute Βenjamenta» Νικ Νόουλαντ) αντιμετωπίζοντας με εγκαρτέρηση τις μαρτυρικά αργές αλλαγές φακών, που όμως τους επέτρεψαν να προσθέσουν αργότερα την κατάλληλη απόχρωση ουρανού και θάλασσας, αναπαράγοντας επιτυχημένα την ατμόσφαιρα του «Lempire des lumieres», ενός από τους γνωστότερους πίνακές του Μαγκρίτ, όπου στον ουρανό είναι ημέρα, ενώ στη γη είναι νύχτα!
Την ίδια στιγμή, το καλά κρυμμένο βασίλειο των αφανών animated χαρακτήρων που κατασκοπεύουν τον Φιλισμπέρτο και στοιχειώνουν τα όνειρα της Μαλβίνα, μοιάζει να έχει μεγαλώσει ανησυχητικά σε κλίμακα αναλογικά με τις προηγούμενες ταινίες τους, απειλώντας να εισβάλει ψηφιακά στον κόσμο των ζωντανών - ή μήπως στο «Ρiano Tuner Of Εarthquakes» είναι οι ζωντανοί αυτοί που κατοικούν εν αγνοία τους στον ενδιάμεσο κόσμο των έμβιων ανδρείκελων; Αν πάλι τέτοιου είδους ερωτήματα σας αφήνουν παγερά αδιάφορους, και δεν αισθάνεστε καμία υποχρέωση να διαβάσετε μισή ντουζίνα βιβλία και να επισκεφτείτε άλλες τόσες διαδικτυακές γκαλερί πριν τολμήσετε να πατήσετε play στο DVD player του αναπαυτικού σαλονιού σας, ξεχάστε όσα διαβάσατε και δείτε απλώς την ταινία!
dvd extras
Εκτός από το τρέιλερ και μερικά stills, θα βρείτε ένα making of που θα σας δώσει μια ιδέα της πολυπλοκότητας του όλου εγχειρήματος μαζί με μια σκηνή που βρέθηκε στο καλάθι των αχρήστων
Δέσποινα Παυλάκη
Η Μοίρα της Αμίρα
Αν έχει πέσει στα χέρια σας κάποια από τις συνεντεύξεις των φοβερών διδύμων σχετικά με τη δεύτερη και, σύμφωνα με τους ίδιους, τελευταία μεγάλου μήκους ταινία που θα σκηνοθετήσουν πότε, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο που αποφεύγουν να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με την εξωτική τους πρωταγωνίστρια τους, Αμίρα Κάσαρ ή καταφεύγουν σε λακωνικές ευγένειες!
Το πρώην μοντέλο δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη τους επιλογή - αρχικά προσπάθησαν να πείσουν την πρίμα μπαλαρίνα Ζενάιντα Γιανόφσκι να αναλάβει το ρόλο, αλλά σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, αποσύρθηκε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Στην πραγματικότητα η Γιανόφσκι, που αισθανόταν τεράστια ανασφάλεια μπροστά στην κάμερα λόγω της σχετικά μεγάλης μύτης της και της υποκριτικής της απειρίας, και επηρεασμένη από την αρνητική στάση του τότε συντρόφου και χορογράφου της στο Royal Ballet, Γουιλ Τάκετ, που ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της καριέρας της, δεν ανταποκρίθηκε στην πρόκληση.
Αντίθετα η Αμίρα Κάσαρ, κόρη ρωσίδας τραγουδίστριας της όπερας, γοήτευσε τους Αδερφούς Κουέι με τις μουσικές της γνώσεις (εκτός από φανατικοί οπαδοί του είδους, επιδίδονται εδώ και χρόνια στη σκηνογραφία όπερας), με αποτέλεσμα να υποκύψουν στις πιέσεις των παραγωγών και να την προσλάβουν. Οταν ανακάλυψαν ότι το ταλέντο της στην ηθοποιία περιοριζόταν σε εντυπωσιακά δραματικές πόζες, κατά προτίμηση σιωπηλές, ήταν πια αργά! Οι σχέσεις τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν τουλάχιστον τεταμένες, όπου στο τέλος κατέληξαν να μην μιλάνε καθόλου, αφού οποιαδήποτε σκηνική οδηγία αποδείχτηκε λίγο ή πολύ μάταιη!
Αν θέλετε να διαπιστώσετε και μόνοι σας πόσο καλύτερη θα ήταν η Ζενάιντα Γιανόφσκι στο ρόλο της Μαλβίνας, αναζητήστε δύο από τις σπανιότερες μικρού μήκους των Αδερφών Κουέι που σκηνοθέτησαν για λογαριασμό του Channel 4 με τίτλο «Duet» και «Τhe Sandman», δυο εξαιρετικά χορευτικά φιλμ, όπου φυσικά είχε βάλει το χεράκι του και ο υπερπροστατευτικός Γουιλ Τάκετ, τόσο στη χορογραφία όσο και στη σκηνοθεσία.
