Αν και σύσσωμο το καστ του Μάμετ μοιάζει να έχει δει «Το Κεντρί» περισσότερες φορές απ ό,τι θα έπρεπε, η αναχρονιστική νουάρ ατμόσφαιρα της ποτοαπαγόρευσης είναι πιο απολαυστική κι από παράνομο ουίσκι.

Cue για να χαμηλώσουν τα φώτα και να εμφανιστεί στο προσκήνιο ο σκοτεινός (και μονίμως αξύριστος) Τζο Μαντένια, που θα παρασύρει ανύποπτη διδάκτορα της ψυχολογίας σε ένα επικίνδυνο ταξίδι στην παρανομία, όπου «...θα μάθει πράγματα για τον εαυτό της που θα προτιμούσε να μην ήξερε», και μάλιστα υπό την κατάλληλη μουσική υπόκρουση! Ωστόσο, παρά τους γνώριμους συνειρμούς που σίγουρα θα σας έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που θα στρίβετε στη γωνία, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντέιβιντ Μάμετ -με την τότε γυναίκα του στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τους καλύτερούς του φίλους να την πλαισιώνουν σε πείσμα του περιορισμένου budget- δεν στραβοπατάει ούτε μια φορά, παρά τους υγρούς δρόμους του Σιάτλ όπου είναι γυρισμένο.

Ας πέσουμε λοιπόν στη διπλή παγίδα που μας σερβίρει τόσο επιδέξια «Η Λέσχη Της Απάτης», μία γι αυτήν και μία για μας, και αφού αναδυθούμε σοφότεροι, ας σπεύσουμε στο κοντινότερο video club να νοικιάσουμε τους «Συνήθεις Υποπτους», γιατί, ας το παραδεχτούμε: όποιος σκηνοθέτης είναι ικανός να σε πιάσει κορόιδο αξίζει τα λεφτά του!