Από τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο

Αν τα ονόματα των Σον Ο Χάγκαν (High Llamas) και Τιμ Γκέιν (Stereolab) σας είναι οικεία, τότε ξέρετε (περίπου) τι να περιμένετε από το διπλό σάουντρακ μίας γαλλικής ταινίας που παρακολουθεί μισή ντουζίνα ημιαποτυχημένους καλλιτέχνες στο σύγχρονο Παρίσι: ένα σωρό ασυνήθιστα όργανα, ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην easy listening κληρονομιά του Μαρτιν Ντένι, βιμπράφωνο, τρομπόνια, κλαρινέτο, φλάουτο, απαλά τύμπανα, ελαφρώς ξεκούρδιστα έγχορδα, αφελείς κιθάρες, κανένα ίχνος φωνητικών και, πέρα από τα 38 λεπτά μουσικής που βρήκαν το δρόμο τους στην ταινία, bonus ένα δεύτερο CD με ό,τι περίσσεψε - και που ίσως αξίζει ακόμα περισσότερο! Βασικά, δεν υπάρχει κανένας που να παίζει τέτοιου είδους μουσική σήμερα, πόσο μάλλον χωρίς να καταφύγει ούτε για λίγο στη λύση της διασκευής... Και μόνο γι αυτό, οι δυο Βρετανοί μουσικοί είναι άξιοι της προσοχής σας.